از ایما و اشاره استفاده می‌کنی. به‌غیر ازکشورهای عربی که احتمالا یک الف ولام اول همه کلمات قرار می‌دهی، جاهای دیگر به اصطلاح فینگلیش یعنی همان فارسی وانگلیسی درهم حرف می‌زنی وشاید هم مجبور شوی ازنرم‌افزار‌های ترجمه استفاده کنی.حالا یک نفر پیدا نشود و بگوید من زبان عربی با انگلیسی‌ام خوب است. اوهم می‌تواند فرض کند به ژاپن وچین یا یک‌ کشور با زبانی عجیب رفته است. به هرحال مهم است که بتوانیم خواسته‌هایمان رابه دیگران بگوییم واین سخت می‌شود اگر جایی باشیم که زبان‌مان را نمی‌فهمند. گاهی هم در کشور و بین هم زبان‌های خودت هستی ولی باز احساس می‌کنی کسی حرفت را متوجه نمی‌شود. شاید این حس بیشتر از همه نصیب نوجوان‌ها بشود، چرا که غالبا خواسته‌هایشان با چیزی که بزرگ‌ترها فکر می‌کنند متفاوت است.ممکن است تو هم جزو همان دسته ازنوجوان‌هایی باشی که گاهی توی خانه حس می‌کنند کسی صدایشان رانمی‌شنودیااگرمی‌شنود متوجه نمی‌شودواگر هم بفهمد احتمالا توجهی به آن نمی‌کند.بله این بدترین حس دنیاست.حرف شما مهم است.نه چون نوجوان هستید و این نشریه هم متعلق به شماست. نه این را به عنوان کسی می‌گویم که باور دارد پیشران تغییرات اساسی درحوزه سبک زندگی شمایید. یعنی اگربخواهیم فرهنگ کشور را ارتقا دهیم باید شما آستین بالا بزنید. حالا فکرش را بکن وسط این جنگ نابرابر رسانه‌ها وفرهنگ‌ها، اولا کسی حرف بخش پیشران جامعه را نشنود یا متوجه نشود یا بشنود وبه آن اهمیت ندهد. تازه گاهی هم خود آن پیشران‌ها، اسیر زرق و برق و فریب‌های رسانه‌ها و فرهنگ‌های دیگر شوند. نتیجه‌اش چیزی نیست جز انحطاط و فروپاشی فرهنگ.حرف شما مهم است و باید اول از همه خودتان دنبال مطرح کردنش، تبیین آن و شنیده شدنش باشید. منتها یادتان نرود که باید واقعا حرف شما باشد. یعنی حرف یک نوجوان ایرانی مسلمان. نه حرف دیگران که ذهن‌تان را تسخیر کرده باشند به نفع خودشان.