وَ إِذا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِها وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَیئَةٌ بِما قَدَّمَتْ أَیدِیهِمْ إِذا هُمْ یقْنَطُونَ‏و مراد از آیه شریفه بیان این نکته است که مردم نظرشان از ظاهر آنچه از نعمت و نقمت می‌بینند فراتر نمی‌رود، باطن امر را نمی‌بینند،همین که نعمتی به دست‌شان می‌آید، خوشحال می‌شوند، بدون این‌که بیندیشند این امر به دست خود آنان نیست، و این خداست که به مشیت خود نعمت را به ایشان رسانده و اگر او نمی‌خواست نمی‌رسید، و همین که نعمتی را از دست می‌دهند مأیوس می‌شوند، تو گویی خدا در این میان هیچ‌کاره است و از دست رفتن نعمت به اذن خدا نبوده، پس این مردم ظاهربین و سطحی‌اند.

ترجمه تفسیر المیزان، ج ۱۶، ص ۲۷۵