با توجه به این‌که دهه هشتادی‌ها بسیار جلوتر از امکانات ایران هستند و ذهن‌هایی پویا‌تر و فعال‌ترازهم‌منطقه‌ای‌های ما دارند،مدرسه نه‌تنها فرصت‌های جدید به ارمغان نمی‌آورد، بلکه یک مانع بزرگ ووقت‌کشی بسیاردردناک است که ما راازاهداف‌مان دورتر می‌کند.اما دهه هشتادی‌هایی که از مدرسه فارغ‌التحصیل شدند چطور؟ آنها هم به درگیری‌های وقت‌تلف‌کن همچون سربازی اجباری، دانشگاه برای فرار از خدمت و مسئولیت‌های سنگین که درباره‌اش در سیستم آموزشی چیزی یاد نگرفتند گرفتار می‌شوند. اشکال و نقد اصلی به سیستم آموزشی وارد است که این وقت طلایی را به آموزش‌های بیهوده و ناکارآمد می‌گذراند و درعین‌حال دانش‌آموزان فارغ‌التحصیل نیاز به آموزش‌های مقدماتی برای ورود به جامعه دارند. به‌سختی می‌شود فهمید که این سیستم آموزشی چه زمان قرار است اصلاح شود. برای بهبود این وضعیت، باید تغییرات اساسی در سیستم آموزشی ایجاد شود.این تغییرات باید شامل برنامه‌های آموزشی کاربردی‌تر و متناسب با نیازهای روز جامعه باشد. همچنین باید به دانش‌آموزان فرصت‌های بیشتری برای تجربه‌های عملی و یادگیری مهارت‌های زندگی داده شود. این اقدامات می‌تواند به دانش‌آموزان کمک کند تا برای ورود به جامعه بهتر آماده شوند و با چالش‌های پیش‌رو بهتر مقابله کنند. به امید نشاط برای برادران و خواهران سرزمینم ایران.