خروج از منطقه امن
ممکن است این‌که یک روز صبح از خانه بیرون بزنیم ریسک بزرگی به‌حساب بیاید؟ احتمالا جواب عاقلانه این است که خیر. یعنی همه ما ریسک را در جایی می دانیم که لااقل فاصله احتمال ضرر و سودکردن خیلی کم باشد. مخصوصا در حالت 50، 50 درست زمانی که همانقدر احتمال منفعت برایمان وجود داشته باشد که احتمال ضرر هم هست. این گونه کارها ریسک دارند و هرچقدر احتمال برد ما در ماجرایی کمتر شود ریسک آن موضوع هم بالاتر می رود.
خب حتما با خواندن این شماره از نشریه نوجوانه با جزئیات بیشتری در مورد ریسک و جرأت‌ورزی آشنا خواهید شد. ولی کسی که آنقدر محتاط است که حتی برای بیرون زدن از خانه هم نگران می شود؛ حتی وارد مرحله ریسک کردن و تجربه جدید هم نشده است. او دارد خودش را در منطقه امن ذهنی اش حبس می کند. خب شاید بگوییم ضررش چیست؟ این سوال را باید با یک گذاره مهم جواب بدهیم:«بزرگ‌ترین ریسک، ریسک نکردن است».
عمر در حال گذر است و اگر قرار باشد ترس‌های ما، جوری جلوی تجربه کردن‌مان را بگیرند که هیچ رشدی برایمان اتفاق نیفتد، سر ثانیه به ثانیه زندگی‌مان قمار کرده ایم. شاید پولی را از دست نداده باشیم. شاید آبرویمان به مخاطره نیفتاده باشد. شاید در معرض آسیب‌های جسمی کمتری قرار بگیریم.ولی عمرمان راهدرداده ایم.البته انتظار نداریم همه قدرت ریسک‌پذیری بالایی داشته باشند. افرادی که درجه بالایی از آمادگی برای پذیرش ریسک‌ها و تغییرات دارند به دنبال فرصت‌ها و موقعیت‌های نوآورانه هستند و تمایل دارند به عنوان پیشروان در صنعت و بازار عمل کنند ودیگر قرار گرفتن جزو افرادی که هیچ شجاعتی ندارند و برای تجربه‌های جدید اقدامی نمی‌کنند هم نباشید. این افراد به دنبال حفظ ثبات و کاهش عدم قطعیت‌ها هستند و تمایلی به پذیرش ریسک‌های بزرگ ندارند. آنها از راهکارهای محافظه‌کارانه استفاده می‌کنند و از مواجهه با تغییرات زیاد خودداری می‌کنند. همیشه هم البته پای پول وسط نیست. گاهی فرد بر جانش معامله می کند. می خواهم برگردیم به ابتدای سرمقاله و دوباره این سوال را از خودمان بپرسیم. آیا ممکن است این‌که یک روز صبح از خانه بیرون بزنیم ریسک بزرگی به حساب بیاید؟ جوابش این است که بله. مثلا برای نوجوان‌هایی که در غزه و لبنان زندگی می کنند الان ماجرا این است که بیرون آمدن از خانه با ریسک بالایی روبه‌روست. گرچه با جنایت‌هایی که اسرائیل می‌کند؛ داخل خانه ماندن هم هزینه کمی ندارد!
حسین شکیب‌راد - سردبیر نوجوانهعمر در حال گذر است و اگر قرار باشد ترس‌های ما، جوری جلوی تجربه کردن‌مان را بگیرند که هیچ رشدی برایمان اتفاق نیفتد، سر ثانیه به ثانیه زندگی‌مان قمار کرده ایم. شاید پولی را از دست نداده باشیم. شاید آبرویمان به مخاطره نیفتاده باشد. شاید در معرض آسیب‌های جسمی کمتری قرار بگیریم.ولی عمرمان راهدرداده ایم.البته انتظار نداریم همه قدرت ریسک‌پذیری بالایی داشته باشند. افرادی که درجه بالایی از آمادگی برای پذیرش ریسک‌ها و تغییرات دارند به دنبال فرصت‌ها و موقعیت‌های نوآورانه هستند و تمایل دارند به عنوان پیشروان در صنعت و بازار عمل کنند ودیگر قرار گرفتن جزو افرادی که هیچ شجاعتی ندارند و برای تجربه‌های جدید اقدامی نمی‌کنند هم نباشید. این افراد به دنبال حفظ ثبات و کاهش عدم قطعیت‌ها هستند و تمایلی به پذیرش ریسک‌های بزرگ ندارند. آنها از راهکارهای محافظه‌کارانه استفاده می‌کنند و از مواجهه با تغییرات زیاد خودداری می‌کنند. همیشه هم البته پای پول وسط نیست. گاهی فرد بر جانش معامله می کند. می خواهم برگردیم به ابتدای سرمقاله و دوباره این سوال را از خودمان بپرسیم. آیا ممکن است این‌که یک روز صبح از خانه بیرون بزنیم ریسک بزرگی به حساب بیاید؟ جوابش این است که بله. مثلا برای نوجوان‌هایی که در غزه و لبنان زندگی می کنند الان ماجرا این است که بیرون آمدن از خانه با ریسک بالایی روبه‌روست. گرچه با جنایت‌هایی که اسرائیل می‌کند؛ داخل خانه ماندن هم هزینه کمی ندارد!