ورود به دنیای سروش کشاورز، نویسنده و فیلمساز نوجوان
پیغام سروش صلح جهانی
درسی وششمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان، امسال شاهد ظهور پدیده‌ای در بخش جایزه فیلم صلح این جشنواره بودیم و جایزه برتر این حوزه به سروش کشاورز، نوجوان دهه هشتادی و خوش‌ذوق این جشنواره رسید.به بهانه درخشش او در این رویداد، ورود کردیم به جهان فیلمسازی سروش کشاورز.
پشت دوربین‌ها
دو روز مهم برای همه ما وجود دارد، یکی روز تولد ما و دیگری روز پیداکردن دلیل زیستن ما در این جهان پهناور. دنیای فیلمسازی مثل هر کار و شغل دیگری، جهانی به نسبت بزرگ‌تر و وسیع‌تر دارد و روز به روز طرفداران بیشتری پیدا می‌کند.صدا، دوربین، حرکت؛ سروش دهه هشتادی از همان دوران همه‌گیری ویروس کرونا تصمیم گرفت به جهان فیلمسازی ورود کند. سروش می‌گوید از همان دوران کودکی حین تماشای هر فیلم به نحوه ساخت آنها فکر می‌کرده و همیشه برای او سوال بوده که روند تولید یک فیلم چطور و چگونه است. در نهایت تمام این علاقه به فیلمسازی در دوران کرونا رنگ و بوی واقعیت گرفت و یک فیلم کوتاه به سبک کمیک و در ژانر طنز، تبدیل شد به اولین فیلم کوتاه سروش.سروش می‌گوید از همان اول کار با چالش‌های زیادی روبه‌رو شده که یکی از آن چالش‌ها «بی‌اهمیتی» دیگران بوده. او در ادامه روند فیلمسازی خود سعی می‌کند با وارد شدن به باشگاه‌های فیلمسازی و پیوستن به نهاد‌های مختلف هنری و سینمایی، ایده و رویا و جهان خود را بسازد اما وقتی با بی‌اهمیتی همین نهاد‌ها مواجه می‌شود، تصمیم می‌گیرد با سرمایه اندکی که دارد، این کار را بسازد.
دید بی‌طرف
به گمانم زمانی که در حال خواندن این مطلب هستید، همه چیز در زندگی‌تان ایده‌آل است. یعنی صبح از خواب هفت پادشاه بدون هیچ سروصدایی بیدار شده‌اید و در کمال امنیت و بدون مشکل خاصی خودتان را به مدرسه، دانشگاه یا سرکار رسانده‌اید.برعکس اما ممکن است کیلومترها آن‌طرف‌تر، کودکی که شمردن صدای بمب‌های صوتی و موشک‌های بی‌رحم برای او از شنیدن صدای خنده عادی‌تر شده، از خواب بلند شود و دائم به این فکر باشد که دقیقا چه زمانی آتش این حملات می‌خوابد.سروش می‌گوید دید و نگاه من در دنیای فیلمسازی کاملا بی‌طرف است و همیشه علاقه دارم در این جهان، فیلم‌هایی بسازم که صلح و خوبی را در جهان نشان می‌دهد. در حقیقت در تمام این جنگ‌هایی که بین کشورها در تمام تاریخ وجود دارد، مردم کم‌ترین تقصیر ممکن را دارند و نوک پیکان مظلومیت جهانی روی قشر جامعه ایستاده است.جهان نوشتن و فیلمسازی سروش، جایی زیبا و برای زیستن همه است و او می‌گوید در جهان و دنیای زیست من همه به یک اندازه در خوشحالی و امنیت سهم دارند.
حمایت خانواده
در جهان هنر و به خصوص فیلمسازی مشکلات زیادی بین فرزندان با پدر و مادرشان پیش می‌آید و معمولا خانواده‌ها به سختی راضی می‌شوند فرزندشان این راه و مسیر را طی کند. از سروش درباره این حمایت یا عدم حمایت پرسیدم که گفت: از زمانی که پدر و مادرم متوجه علاقه من به هنر سینما شدند، می‌توانم بدون اغراق بگویم که با تمام وجودشان از من و علاقه شخصی‌ام حمایت صد‌درصدی کردند و از تمام لحاظ و شرایط همه چیز را فراهم کردند تا بتوانم کارم را انجام دهم. سروش همچنین درباره خانواده خود گفت: هر زمان که از لحاظ روانی و عصبی خسته می‌شدم و کیفیت کار و تلاش‌هایم افت پیدا می‌کرد، پدر و مادرم حال مرا خوب و امید و نوید موفقیت در این حوزه را به من تقدیم می‌کردند.
سن فیلمسازی!
در دوره المپیک قبلی بود که در یکی از رشته‌های ورزشی صاحب مدال طلایی ارزشمند و مهم شدیم. شاید برای شما جالب باشد اما شخصی که برای ایران و مردمش مدال طلا را کسب کرد، کسی بود که فقط با تجربه سه چهارسال تمرین و در چهل سالگی به این مدال خوشرنگ رسیده بود. می‌خواهم به یکی از ضرب‌المثل‌های قدیمی تاریخ کشور خودمان برسم که می‌گفتند ماهی را هروقت از آب بگیری تازه است قضیه مدال و رسیدن به موفقیت هم درهمین مبحث قرارمی‌گیرد.ازسروش، این دهه هشتادی موفق و پردغدغه پرسیدم آیا جهان فیلمسازی سن خاصی را می‌شناسد؟ سروش در پاسخ این سوال گفت: به نظرم دنیای هنر به خصوص فیلمسازی اصلا سن خاصی برای شروع یا حتی پایانی در خود نمیبیند و به عقیده من همه ما در جهان امروز از زمانی که متولد می‌شویم، درحال ایفای نقش خودمان در همین زندگی روزمره هستیم. به نظرم دنیای سینما یک نخ دارد که باید علاقه‌مندان به آن، نخ و راه و مسیر خودشان را پیدا کنند و در نهایت آن را دنبال کنند. این دنبال کردن نخ ممکن است در ده سالگی یا پنجاه سالگی آغاز شود.
ایده ناب!
در زمانی زندگی می‌کنیم که تقریبا اکثر فیلمسازان به این نتیجه رسیده‌اند که ساختن فیلم کوتاه، بهترین راه برای رسیدن به موفقیت و در نهایت به یک فیلم بلند است. از سروش درباره تمایز فیلم کوتاه پرسیدم که چه چیزی یک فیلم کوتاه را خاص می‌کند؟
سروش هم که اخیرا تجربه‌های موفقی در ساختن فیلم کوتاه دارد، می‌گوید: امروزه فیلم‌های کوتاه زیادی در جهان ساخته می‌شود و در دنیای امروز تنها چیزی که یک فیلم کوتاه را خاص و آن را برای مخاطب جذاب می‌کند؛ ایده ناب و نحوه پرداختن شما به آن موضوع است. زمانی که شما با یک موضوع ساده و تکراری بتوانید حرفی نو و متفاوت را به گوش و چشم مخاطب برسانید. در آن لحظه فکر می‌کنم در این حوزه یکی از همان قدم‌های مهم و بزرگ به سمت اهداف خودتان را برداشته‌اید.در ادامه از سروش درباره فیلم‌های بلند پرسیدم که چه زمانی قصد داری به این حوزه ورود کنی که او گفت: من هنوز به فیلم‌های بلند فکر نمی‌کنم زیرا دنیای وسیع و بزرگی دارد و من هنوز تجربه کافی برای ساخت یک فیلم بلند را ندارم. سروش همچنین درباره جهان فیلم کوتاه گفت: فکر می‌کنم دنیای فیلم کوتاه دست‌کمی از فیلم بلند ندارد و حتی فکر می‌کنم باید راه بلندی داشته باشم که فیلم کوتاه را درک و در جهان آن تجربه‌های زیادی کسب کنم.
ناامید نشوید!
ناامید نشدن امروزه یکی از عناصر موفقیت به شمار می‌رود و سروش معتقد است که در هرکاری نباید ناامید شوید و باید همیشه به راه خود ادامه دهید. سروش می‌گوید در فرآیند فیلمسازی کوتاه موانع زیادی وجود دارد و هر مانع در هرمرحله‌ای سختی‌های زیادی دارد که با صبر و تلاش و پشتکار،می‌توانی به سادگی از بیشتر آنها گذر کنی. شاید در مراحل اول برای دریافت مجوز و رد یا تایید شدن آن مشکلات زیادی درست شود؛ اما باید این را بگویم که با ناامیدی هیچ موفقیتی میسر نمی‌شود. سروش در پایان گفت پایان همه چیز خوب و خوش است.
امیرحسین علی‌نیافرد - نوجوانه
دو روز مهم برای همه ما وجود دارد، یکی روز تولد ما و دیگری روز پیداکردن دلیل زیستن ما در این جهان پهناور. دنیای فیلمسازی مثل هر کار و شغل دیگری، جهانی به نسبت بزرگ‌تر و وسیع‌تر دارد و روز به روز طرفداران بیشتری پیدا می‌کند.صدا، دوربین، حرکت؛ سروش دهه هشتادی از همان دوران همه‌گیری ویروس کرونا تصمیم گرفت به جهان فیلمسازی ورود کند. سروش می‌گوید از همان دوران کودکی حین تماشای هر فیلم به نحوه ساخت آنها فکر می‌کرده و همیشه برای او سوال بوده که روند تولید یک فیلم چطور و چگونه است. در نهایت تمام این علاقه به فیلمسازی در دوران کرونا رنگ و بوی واقعیت گرفت و یک فیلم کوتاه به سبک کمیک و در ژانر طنز، تبدیل شد به اولین فیلم کوتاه سروش.سروش می‌گوید از همان اول کار با چالش‌های زیادی روبه‌رو شده که یکی از آن چالش‌ها «بی‌اهمیتی» دیگران بوده. او در ادامه روند فیلمسازی خود سعی می‌کند با وارد شدن به باشگاه‌های فیلمسازی و پیوستن به نهاد‌های مختلف هنری و سینمایی، ایده و رویا و جهان خود را بسازد اما وقتی با بی‌اهمیتی همین نهاد‌ها مواجه می‌شود، تصمیم می‌گیرد با سرمایه اندکی که دارد، این کار را بسازد.
دید بی‌طرف
به گمانم زمانی که در حال خواندن این مطلب هستید، همه چیز در زندگی‌تان ایده‌آل است. یعنی صبح از خواب هفت پادشاه بدون هیچ سروصدایی بیدار شده‌اید و در کمال امنیت و بدون مشکل خاصی خودتان را به مدرسه، دانشگاه یا سرکار رسانده‌اید.برعکس اما ممکن است کیلومترها آن‌طرف‌تر، کودکی که شمردن صدای بمب‌های صوتی و موشک‌های بی‌رحم برای او از شنیدن صدای خنده عادی‌تر شده، از خواب بلند شود و دائم به این فکر باشد که دقیقا چه زمانی آتش این حملات می‌خوابد.سروش می‌گوید دید و نگاه من در دنیای فیلمسازی کاملا بی‌طرف است و همیشه علاقه دارم در این جهان، فیلم‌هایی بسازم که صلح و خوبی را در جهان نشان می‌دهد. در حقیقت در تمام این جنگ‌هایی که بین کشورها در تمام تاریخ وجود دارد، مردم کم‌ترین تقصیر ممکن را دارند و نوک پیکان مظلومیت جهانی روی قشر جامعه ایستاده است.جهان نوشتن و فیلمسازی سروش، جایی زیبا و برای زیستن همه است و او می‌گوید در جهان و دنیای زیست من همه به یک اندازه در خوشحالی و امنیت سهم دارند.
حمایت خانواده
در جهان هنر و به خصوص فیلمسازی مشکلات زیادی بین فرزندان با پدر و مادرشان پیش می‌آید و معمولا خانواده‌ها به سختی راضی می‌شوند فرزندشان این راه و مسیر را طی کند. از سروش درباره این حمایت یا عدم حمایت پرسیدم که گفت: از زمانی که پدر و مادرم متوجه علاقه من به هنر سینما شدند، می‌توانم بدون اغراق بگویم که با تمام وجودشان از من و علاقه شخصی‌ام حمایت صد‌درصدی کردند و از تمام لحاظ و شرایط همه چیز را فراهم کردند تا بتوانم کارم را انجام دهم. سروش همچنین درباره خانواده خود گفت: هر زمان که از لحاظ روانی و عصبی خسته می‌شدم و کیفیت کار و تلاش‌هایم افت پیدا می‌کرد، پدر و مادرم حال مرا خوب و امید و نوید موفقیت در این حوزه را به من تقدیم می‌کردند.
سن فیلمسازی!
در دوره المپیک قبلی بود که در یکی از رشته‌های ورزشی صاحب مدال طلایی ارزشمند و مهم شدیم. شاید برای شما جالب باشد اما شخصی که برای ایران و مردمش مدال طلا را کسب کرد، کسی بود که فقط با تجربه سه چهارسال تمرین و در چهل سالگی به این مدال خوشرنگ رسیده بود. می‌خواهم به یکی از ضرب‌المثل‌های قدیمی تاریخ کشور خودمان برسم که می‌گفتند ماهی را هروقت از آب بگیری تازه است قضیه مدال و رسیدن به موفقیت هم درهمین مبحث قرارمی‌گیرد.ازسروش، این دهه هشتادی موفق و پردغدغه پرسیدم آیا جهان فیلمسازی سن خاصی را می‌شناسد؟ سروش در پاسخ این سوال گفت: به نظرم دنیای هنر به خصوص فیلمسازی اصلا سن خاصی برای شروع یا حتی پایانی در خود نمیبیند و به عقیده من همه ما در جهان امروز از زمانی که متولد می‌شویم، درحال ایفای نقش خودمان در همین زندگی روزمره هستیم. به نظرم دنیای سینما یک نخ دارد که باید علاقه‌مندان به آن، نخ و راه و مسیر خودشان را پیدا کنند و در نهایت آن را دنبال کنند. این دنبال کردن نخ ممکن است در ده سالگی یا پنجاه سالگی آغاز شود.
ایده ناب!
در زمانی زندگی می‌کنیم که تقریبا اکثر فیلمسازان به این نتیجه رسیده‌اند که ساختن فیلم کوتاه، بهترین راه برای رسیدن به موفقیت و در نهایت به یک فیلم بلند است. از سروش درباره تمایز فیلم کوتاه پرسیدم که چه چیزی یک فیلم کوتاه را خاص می‌کند؟
سروش هم که اخیرا تجربه‌های موفقی در ساختن فیلم کوتاه دارد، می‌گوید: امروزه فیلم‌های کوتاه زیادی در جهان ساخته می‌شود و در دنیای امروز تنها چیزی که یک فیلم کوتاه را خاص و آن را برای مخاطب جذاب می‌کند؛ ایده ناب و نحوه پرداختن شما به آن موضوع است. زمانی که شما با یک موضوع ساده و تکراری بتوانید حرفی نو و متفاوت را به گوش و چشم مخاطب برسانید. در آن لحظه فکر می‌کنم در این حوزه یکی از همان قدم‌های مهم و بزرگ به سمت اهداف خودتان را برداشته‌اید.در ادامه از سروش درباره فیلم‌های بلند پرسیدم که چه زمانی قصد داری به این حوزه ورود کنی که او گفت: من هنوز به فیلم‌های بلند فکر نمی‌کنم زیرا دنیای وسیع و بزرگی دارد و من هنوز تجربه کافی برای ساخت یک فیلم بلند را ندارم. سروش همچنین درباره جهان فیلم کوتاه گفت: فکر می‌کنم دنیای فیلم کوتاه دست‌کمی از فیلم بلند ندارد و حتی فکر می‌کنم باید راه بلندی داشته باشم که فیلم کوتاه را درک و در جهان آن تجربه‌های زیادی کسب کنم.
ناامید نشوید!
ناامید نشدن امروزه یکی از عناصر موفقیت به شمار می‌رود و سروش معتقد است که در هرکاری نباید ناامید شوید و باید همیشه به راه خود ادامه دهید. سروش می‌گوید در فرآیند فیلمسازی کوتاه موانع زیادی وجود دارد و هر مانع در هرمرحله‌ای سختی‌های زیادی دارد که با صبر و تلاش و پشتکار،می‌توانی به سادگی از بیشتر آنها گذر کنی. شاید در مراحل اول برای دریافت مجوز و رد یا تایید شدن آن مشکلات زیادی درست شود؛ اما باید این را بگویم که با ناامیدی هیچ موفقیتی میسر نمی‌شود. سروش در پایان گفت پایان همه چیز خوب و خوش است.
امیرحسین علی‌نیافرد - نوجوانه