«شمشیر و اندوه»؛ جذاب در فرم، نه چندان موفق در محتوا
«شمشیر و اندوه» انیمیشن موشن کپچر با خط داستانی درستش قواعد معماری، تاریخی و دیالوگنویسی را رعایت نکرده است. این اثر گرچه کار پرهزینه و پردردسری در حوزه ساخت محسوب میشود و از این منظر قابل تمجید است اما در عین حال موجب شده سازندگان آن، بیشتر درگیر فرم باشند تا محتوا.
این فیلم حوالی دهههای ۴۰و ۵۰ هجری قمری را روایت میکند اما معماری لوکیشنهای طراحی شده به شهرهای عربی آفریقایی قرون جدید تعلق دارد، لباسها یادآور دوران جنگهای صلیبی است؛ در همین حال، شخصیت اول با نام «کارن» با حرکات و ابزار آلاتش، بازی پرنسآفپرشیا را تداعی میکند.کارن، قهرمان قصه که پسربچهای زخمی است بردوش عمویش ماهان که سوارکار است، یکشبه از مدائن به بخارا میرود، حال اینکه فاصله مستقیم این دو شهر حدود ۲۵۰۰ کیلومتر است که با شیوههای حملونقل آن زمان، برای طی آن چند ماه وقت نیاز بود.به گفته عماد رحمانی، یکی از دو کارگردان این پویانمایی، «شمشیر و اندوه» با این هدف ساخته شده است که ضمن بازروایت وقایع مهم تاریخ اسلام، نقش ایرانیها و حضور پررنگ آنها در آن عرصه رابه نمایش بکشدودرواقع پیامهایی را که در متن خود فیلم گنجانده شده است را به مخاطب منتقل کند.این اثر پویانمایی نه فقط کودکان که مخاطب نوجوان و بزرگسال را هم میتواند درگیر خود کند.از نقاط قوت این اثر، موسیقی متن آن است که موجب میشود مخاطب حس همراهی با آن دوره تاریخی، داشته باشد. به گفته سازندگان، موسیقی متن این اثر با استفاده از سیستم صدای دالبی سه بعدی تولید شده است که در سینمای جهان هم رواج دارد.این موسیقی که تولید آن را شاهین پژمان برعهده داشته است، از سبک عبدالقادر مراغهای در قرن چهارم الگو گرفته و تحسینبرانگیز است.
ثناسادات حسینی - منتقد نوجوان جشنواره