به‌همین خاطر است که وقتی با سریالی مواجه می‌شویم که در فضای فانتزی و با بیان کمدی دردهای جامعه را بیان می‌کند و می‌تواند مخاطبان را از گروه‌های سنی مختلف کنار همدیگر مقابل تلویزیون بنشاند، ستودنی است. سریال مسافران به کارگردانی رامبد جوان در سال1388موفق شد تا‌حد زیادی به‌این موفقیت دست باید. البته به‌دلیل نامانوسی ایرانیزه‌شدن این ژانر برای مخاطبان ایرانی، شاید در پخش نخست، ابتدا برخی بینندگان آن را پس زدند،اما درپخش‌های بعدی ارتباط بیشتری بااثر برقرار شد. این‌روزها که دوباره سریال راهی آنتن شبکه‌ آی‌فیلم شده، بیش از گذشته سکانس‌های دیدنی آن در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بازنشر می‌شود. به‌ویژه بخش‌هایی که شخصیت بهرام با بازی روان حسن معجونی ازعادات عجیب انسان‌ها به کنفدراسیون راه شیری گزارش می‌دهد. این سکانس که پایان‌بندی هر قسمت بود به آن بخش از قصه بازمی‌گشت که موجودات فضایی در‌قالب یک گروه چهار‌نفره به زمین می‌آیند تا سر از کار زمینی‌ها دربیاورند و مطمئن شوند رفتار آنان برای جهانیان خطر ندارد. در‌این مسیر که با ماجراهای کمدی همراه است، گویی آینه‌ای مقابل نوع بشر قرار می‌گیرد تا خود را از چشم دیگری ببیند و پی به خوب‌و‌بد خود ببرد. این بخش به‌خصوص وقتی بهرام، یکی از همین آدم‌فضایی‌ها به روسایش گزارش می‌دهد، بیشتر نمود پیدا می‌کند. وقتی او از عشق، دروغ، زیرآب‌زنی، دلتنگی و...  در‌میان آدمیان می‌گوید، مخاطب هم به‌فکر فرو می‌رود و هم خنده بر لبانش می‌نشیند، چراکه کمتر این‌چنین خود را از یک نگاه بیرونی نگریسته است. بیراه نیست اگر بگوییم این سکانس‌های طلایی که با عبارت «تماس فرت» به پایان می‌رسد تا همیشه جذابیت دارد، چراکه خصلت‌های انسانی مطرح شده در آن به اندازه عمر بشر قدمت دارد؛ شاید ظاهر عوض کرده باشد، اما هم‌چنان پابرجاست.