ازهفت‌سالگی تا سن قانونی‌شدن، تمام اینها را از سر گذراندیم، اما نمی‌دانم چرا هیچ‌وقت، حال دانش‌آموز مهم‌تر از درس و نمره و معدل نبود...درس عالی است، معدل مهم است، اما روح و روان انسانی که بخشی از راه پیچ‌در‌پیچ زندگی‌اش از مدرسه می‌گذرد، از آنها هم مهم‌تر است. چرا نباید بیشتر به دانش‌آموز توجه شود؟ حال خوب آینده‌ساز این کشور، از نمره‌ فلان در درس ریاضی و نمره‌ بهمان در درس عربی مهم‌تر است؛ جناب آموزش‌و‌پرورش، لطفا بیشتر توجه کن، افرادی که از هفت‌سالگی به مدارس سپرده می‌شوند، همان‌هایی هستند که فردای این کشور را می‌سازند و اگر خدای ناکرده حال‌شان خوب نباشد، حال کشورمان نیز خوب نیست!چرا بعضی از معلمان ما باید به گونه‌ای رفتارکنند که دانش‌آموز ازدرس ومدرسه و جایگاه معلمی متنفرشود؟چرا هیچ نظارتی نیست؟ چرا معلمی که عصبانیت منزلش را پای نهال دانش‌آموز می‌ریزد، معلمی که چگونگی رفتار با دانش‌آموز را نمی‌داند، معلمی که دانش‌آموز را تحقیر می‌کند و معلمانی که هزاران ویژگی دیگر دارند، توبیخ نمی‌شوند وهمچون گذشته به کارشان ادامه می‌دهند؟مگر نه این‌که دانش‌آموز فضایی سالم و پرنشاط برای تحصیل می‌خواهد؟چرا معلمی استخدام می‌شود که هیچ درکی از ویژگی‌های جایگاه معلمی ندارد؟باید بدانیم که آینده کشورمان و خودمان دردست همین کودکان و نوجوانانی است که اگر حواسمان به‌شان نباشد، آینده ‌خود ما و کشور ما و چه بسا نسل‌های دیگر نیز تباه و نابود می‌شود.

معصومه محمدیان‌راد - دزفول