اوضاع فلسطین آنچنان آشوب است که اکنون معلوم نیست دختربچه‌ای که فیلمش پخش شده زنده است یا نه. اما یک چیز مشخص است. آن دختر در آغوش خداست.در شهر من اما امنیت هست. آسمان شهر عاری از درخشش موشک‌ها و در آرامش. و زمین سرشار از تکاپو.حال آن‌که در همین شهر دوستانم که برای درددل پیش من میآیند از این‌که خدا فراموش‌شان کرده گله‌مندند.
چرا؟ چون با مشکلاتی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، اما آیا این مشکلات بیشتر از درد کودکان فلسطین است؟ حقیقتا خیر.
فارغ از شدت و ضعف درد چیزی که حائزاهمیت است آن است که خدا را در قلبمان نگه داریم. می‌دانیم که دنیا محل درد است و این درد گاه کفاره گناه‌مان است و گاه بهانه برای رشدمان و گاه برای هر چه که هست با فکر این‌که صلاحی در آن است می‌توانیم به خودمان آرامش دهیم.مردم فلسطین به خدا اعتماد کرده، خدارابوسه زده ودرقلب‌شان کاشته‌اندتا قلب‌شان همیشه سبز بماند. این‌گونه نیست که چون حکمتی در آن است از حرکت بایستند و برای سرنگونی دشمن کاری نکنند. آنان با تمام توان خود می‌جنگند و دنبال آن هستند که خدای خویش را خشنود کنند. پس نتیجه را هم به همان خدا واگذار کرده و با امید می‌جنگند.