جواد رضویان و سیامک انصاری چهره‌هایی آشنا در پرمخاطب‌ترین سریال‌های تلویزیونی هستند که مخاطبان با آثار آنها خاطره دارند. حالا اگراین دو چهره تصمیم بگیرندکه در کنار هم سریالی را کارگردانی کنند و هر دو نقش‌های اصلی آن را هم برعهده بگیرند باید منتظر اثری درخور توجه باشیم. سریال «021» به کارگردانی مشترک این دو بازیگر و تهیه‌کنندگی مهدی فرجی که این روزها روی آنتن شبکه آی‌فیلم رفته در سال 1399 در ایام کرونا برای شبکه سه سیما تولید شده‌ است. این دو بازیگر طنز برای روایت قصه اولین سریال تولید مشترک‌شان، در 25 قسمت دست روی قصه دو باجناقی گذاشته‌اند که از قضا روابط دوستانه‌ای با هم ندارند و اتفاقا هر دو کارمند شهرداری هستند و همین موقعیت خانوادگی و کاری باعث شده هرکدام از این باجناق‌ها با هم رقابت کرده تا دیگری را به زمین بزنند.مازیار راسخ(سیامک انصاری) و جلال سیف(سیدجواد رضویان) رفقای قدیمی هستند که دو خواهر(نگار عابدی و رویا میرعلمی) همسران‌شان هستند. چالش‌های این دو باجناق که حالا در شهرداری همکار هستند با کشمکش‌های میان خودشان و پدرزن پولداری که صاحب یک تالار است قصه‌های سریال را می‌سازند. قصه‌ سریال موقعیت طنازانه‌ای دارد و موضوع چالش میان برخی اعضای یک خانواده با پدر خانواده برای حیف‌ومیل ثروت و اموال او چندان تازه و غافلگیرکننده نیست اما مخاطب انتظار دارد همراهی رضویان و انصاری در نسبت باجناقی موقعیت‌های کمدی و بانمکی را رقم بزند. به‌ویژه تضادها و پارادوکس‌های رفتاری که در جنس بازی و رفتارشناسی این‌دو وجود دارد، می‌تواند این انتظار را برآورده کند اما درحالی که«021»سعی دارد به شوخی با عادات ایرانی‌ها وخانواده‌ها بپردازدسراغ شوخی با نوستالژی‌ها می‌رود و در هر قسمت از این سریال، شاهد گریز زدن به گذشته و سبک زندگی در دهه ۶۰هستیم که با نوع ظاهر، پوشش و روابط اجتماعی آن زمان شوخی می‌شود، تلاشی که البته با توفیق هم همراه است. سریال که اولین‌بار در دوران کرونا روی آنتن رفته تلاش می‌کند همچنان‌که میلاد کیانی در تیتراژ پایانی می‌گوید: «زندگی کلا همین یه باره،یه حس مثبت چاره کاره...»، مخاطب را به جهان پساکرونا امیدوار کرده این حس رامنتقل کندکه بعد ازهر تلخی یک شیرینی در راه است.«021» خواسته یا به اجبار کرونا با استفاده از لوکیشن‌های محدود بازگشتی به طنز‌های کم‌هزینه‌ آپارتمانی است که در شب‌های قرنطینگی تلاش کرد تا برای دقایقی هم که شده مردم را شاد کند.مونولوگ‌های پایانی هر قسمت از سریال از زبان سروش، بازیگر نونهال فیلم تلاشی برای انتقال مستقیم مفاهیم در کنار طنز داستان است که مخاطب را یاد سریال «مسافران» رامبد جوان می‌اندازد. جایی که حسن معجونی به‌عنوان مسئول تیم تحقیقات کهکشان راه شیری در پایان هر قسمت سریال، گزارشی را به رئیس کنفدراسیون می‌فرستاد که بار مفهومی فیلم را به دوش می‌کشید ودراین سریال هم این مونولوگ یک نوع نتیجه‌گیری باجملات سنگین وعمیق به‌شمار می‌آید.در این سریال شوخ‌طبعی رضویان و جدیت انصاری یک تضاد دراماتیک و کمیک خلق کرده که مخاطب را با خودهمراه می‌کند‌؛ضمن این‌که فضا ومحیط خانوادگی قصه هم دلیل مهمی است که با روان‌شناسی مخاطب ایرانی همراه بوده و ساخت کمدی در این بستر بهتر جواب می‌دهد.