هیچ‌‌کس نمی‌تواند تاثیر موسیقی را نادیده بگیرد. خصوصا امروز و در میان نسل جوان انواع موسیقی جریان دارد. اما این موسیقی‌ها چه میزان ارزشمند هستند؟ ارزشمند به این معنا که حرفی برای گفتن داشته باشند، مفهومی را برسانند و ادبیاتی پشت آنها باشد. آیا صرف این‌که ریتم تند و کلمات زننده به مقدار زیاد در آنها وجود داشته و موج بزند کافی است تا وقت‌مان را برای آنها اختصاص دهیم؟ چه مقدار به شعر و ترانه و موسیقی توجه می‌کنیم؟ امروز اما بیشتر از گذشته شاهد موسیقی‌ها و طرفدارانی هستیم که زبان خاص خودشان را دارند. زبانی که زیاد هم با فرهنگ و آداب و رسوم ایرانی هماهنگ نیست. و این آوای تازه، ادبیات نسل جوان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. می‌شود وضعیتی که امروز کم‌وبیش به آن دچار هستیم. از هر4 ــ 3 کلمه‌ای که از دهان نوجوان خارج می‌شود، دوتای آن غیرقابل‌پخش تلقی شده و مناسب یک فضای خانوادگی نیست. تنها محیط بد یا دوستان ناباب نیستند که ادبیات و ذائقه نسل جوان را خط‌خطی می‌کنند؛ گاهی موسیقی بی‌سروته که با کلمات ناپسند و اصطلاحات عامیانه سطحی پر شده است نیز اثر تمام‌وکمال خودش را می‌گذارد. اینجا بحث همرنگ‌شدن یا تحمیل سلیقه مطرح نیست. یک وقت اشتباه نشود! بحث ما بحث فرهنگ و ریشه است. عناصری که باید سالم و دست‌نخورده به نسل بعد برسند.