به دنبال موفقیت در این عملیات، هفتم آذر روز نیروی دریایی نام گرفت
عملیات مروارید چگونه طرح‌ریزی شد؟
محمدرضا نجاری یکی از افرادی است که ناگفته‌های زیادی از عملیات مروارید دارد؛ عملیاتی که به دلیل اهمیتش، به عنوان روز نیروی دریایی در تقویم‌ها ثبت شد. طرح محروم کردن عراق از دو تا پلت‌فرم نفتی بزرگ البکر و الامیه در دستور کار نیروی رزمی ۴۲۱ قرار گرفت که وظیفه مدیریت عملیاتی منطقه نیروی دریایی به عهده‌اش بود.
قرار شد اول این دو سکو را منهدم کنیم. چون عراق درجنگ از این دو سکوهم به عنوان یک مجموعه اقتصادی و هم به عنوان دیده‌بان استفاده می‌کرد.چون هواپیماهای ماموقع بمباران عراق برای مخفی بودن ازدید رادار دشمن درسطح آب پرواز می‌کردند، این سکوها برای شناسایی، اطلاع دادن و آمادگی پدافند جای بسیار مناسبی داشتند.
اهتزاز پرچم ایران روی سکوی عراقی
با شناسایی، قرار شد که ما اینها را به اشغال خودمان دربیاوریم و منهدم کنیم طوری که نتوانند به اهداف‌شان از بابت شناسایی واحدهای پروازی و حتی سطحی ما برسند. روز قبل از هفتم آذر این سکوها را بمباران کرده بودیم. از لحاظ بهره‌برداری نفتی منهدم شده بودند و نمی‌توانستند عملا صادرات کنند. از آنها فقط به عنوان یک سکوی نظامی و دیدبانی و اطلاعاتی استفاده می‌شد. ما روزهای قبل حتی پرچم ایران را روی این سکوها در بلندترین نقطه به اهتراز در‌آوردیم.
چرا مروارید؟
چون در آن زمان، کشور ما از مرزهای زمینی و هوایی مورد تجاوز عراق قرار گرفته بود و تعداد کثیری از رزمنده‌های ایرانی به اسارت درآمده یا به شهادت رسیده بودند، در هیچ نقطه دسترسی به آب و خاک عراق نداشتیم ولى فتح این دو سکو که از نظر اقتصادی نقش خیلی مهمی را بازی می‌کرد، از نظر عملیاتی برای ما موفقیت چشمگیری بود. منتها بعد از مراجعت ما با توجه به مسافت کمی که بین بندر ام‌القصر و این دو سکو وجود داشت، مجددا عراقی‌ها می‌آمدند و خیلی سریع بازسازی و بهره‌برداری مجدد آغاز می‌شد. برای همین تصمیم گرفته شد اینها را به طور کلی از حیز انتفاع ساقط کنند که دشمن نتواند در فاصله زمانی کوتاه مجددا از اینها بهره‌برداری کند. این بود که عملیات مروارید طرح‌ریزی شد.
عملیات مشترک
برای این کار ناوچه پیکان هم به عنوان نوک حمله قرار گرفت. تیم تخریب تکاوران نیروی دریایی وقتی که روی سکو مستقر شدند با نصب تجیهزات تخریب‌کننده مثل تی‌ان‌تی و مواد منفجره و از بین بردن قسمت‌های حساس این سکو، حدود یک شبانه‌روز روی اینها کار کردند. وقتی ما برای تخریب کامل مراجعه کردیم، فهمیدیم تیم تکاوری وقتی در قسمتی از سکو مستقر شدند متوجه شدند در قسمتی دیگر از سکو تعدادی کماندوی غواص عراقی با تجهیزات سنگین کمین گرفته‌اند و منتظر موقعیتی هستند تا شلیک کنند. از ما خواسته شد ازسکوجداشده وبه قسمت دیگر برویم و درواقع دوربزنیم، این نفرات عراقی را محاصره کنیم و آنها را یا از بین ببریم یا به اسارت خودمان دربیاوریم. ناوچه پیکان جدا شد، دور زد و به پشت عراقی‌ها رفت.اول به وسیله توپخانه آتش تهیه ریخته شد که تکاورها بتوانند موضع مناسبی بگیرند و اینها را به اسارت دربیاورند. بعد از این‌که این عراقی‌ها را به اسارت گرفتند به ناوچه پیکان هدایت شدند. آنها در یکی از اتاق‌ها که محل باشگاه افسران بود حبس کردیم. این تکاورها به کار خودشان مشغول شدند و تا پاسی از شب این کار ادامه داشت.
غنیمت گرفتن ناوچه عراقی
این درگیری و عملیات نیروی دریایی در منطقه باعث شد پایگاه دریایی ام‌القصرمطلع شود. سه واحد سطحی نظامی که ناوچه‌های تقریبا مشابه ما، ولی از نوع روسی به سمت ما حمله کردند و تعدادی هواپیما همزمان منطقه را مورد شناسایی قرار دادند.روی صفحه رادار توسط فرماندهی ناوچه و نفرات عملیاتی، مشخص شد قصد حمله و راکد شدن عملیات و صدمه زدن به ما را دارند. پیکان با دور شدن از سکو به منظور ایجاد فضای باز برای عملیات مقابله به مثل جدا شد و با یکی از این واحدهای شناور که در تیررس موشک ما قرار گرفت درگیر شد. به محض این که ما موشک اول را شلیک کردیم ابهت و حجم آتش این عملیات به قدری بود که دو واحد دیگر هر کدام از سمتی پا به فرار گذاشتند.به جای این که بیایند مقابله کند به سمتی رفت که در نقشه‌ها به وضوح مشخص بود اینجا این قدر عمق آب کم هست که ممکن است منهدم بشود. واحدی که به وسیله موشک مورد اصابت قرار گرفت به آن سمت رفت و بعد از لحظاتی از صفحه رادار محو و منهدم شد. تمامی افرادش از ترس روی آب ریختند، چون احساس می‌کردند اگر به سمت ما بیایند می‌زنیم.با طلوع خورشید هفتم آذر و روشن شدن هوا کار تکاورها هم تمام شده بود و با نفرات اسیری که ما از سکو به اسارت گرفته بودیم و با انهدام سکوی الامیه، این دو تیم کارشان تمام شده بود و با هماهنگی که شد، باز قسمتی از تکاورها از روی سکو با بالگرد منتقل شدند به سمت منطقه دوم و قسمتی هم با ناوچه پیکان.
اهتزاز پرچم ایران روی سکوی عراقی
با شناسایی، قرار شد که ما اینها را به اشغال خودمان دربیاوریم و منهدم کنیم طوری که نتوانند به اهداف‌شان از بابت شناسایی واحدهای پروازی و حتی سطحی ما برسند. روز قبل از هفتم آذر این سکوها را بمباران کرده بودیم. از لحاظ بهره‌برداری نفتی منهدم شده بودند و نمی‌توانستند عملا صادرات کنند. از آنها فقط به عنوان یک سکوی نظامی و دیدبانی و اطلاعاتی استفاده می‌شد. ما روزهای قبل حتی پرچم ایران را روی این سکوها در بلندترین نقطه به اهتراز در‌آوردیم.
چرا مروارید؟
چون در آن زمان، کشور ما از مرزهای زمینی و هوایی مورد تجاوز عراق قرار گرفته بود و تعداد کثیری از رزمنده‌های ایرانی به اسارت درآمده یا به شهادت رسیده بودند، در هیچ نقطه دسترسی به آب و خاک عراق نداشتیم ولى فتح این دو سکو که از نظر اقتصادی نقش خیلی مهمی را بازی می‌کرد، از نظر عملیاتی برای ما موفقیت چشمگیری بود. منتها بعد از مراجعت ما با توجه به مسافت کمی که بین بندر ام‌القصر و این دو سکو وجود داشت، مجددا عراقی‌ها می‌آمدند و خیلی سریع بازسازی و بهره‌برداری مجدد آغاز می‌شد. برای همین تصمیم گرفته شد اینها را به طور کلی از حیز انتفاع ساقط کنند که دشمن نتواند در فاصله زمانی کوتاه مجددا از اینها بهره‌برداری کند. این بود که عملیات مروارید طرح‌ریزی شد.
عملیات مشترک
برای این کار ناوچه پیکان هم به عنوان نوک حمله قرار گرفت. تیم تخریب تکاوران نیروی دریایی وقتی که روی سکو مستقر شدند با نصب تجیهزات تخریب‌کننده مثل تی‌ان‌تی و مواد منفجره و از بین بردن قسمت‌های حساس این سکو، حدود یک شبانه‌روز روی اینها کار کردند. وقتی ما برای تخریب کامل مراجعه کردیم، فهمیدیم تیم تکاوری وقتی در قسمتی از سکو مستقر شدند متوجه شدند در قسمتی دیگر از سکو تعدادی کماندوی غواص عراقی با تجهیزات سنگین کمین گرفته‌اند و منتظر موقعیتی هستند تا شلیک کنند. از ما خواسته شد ازسکوجداشده وبه قسمت دیگر برویم و درواقع دوربزنیم، این نفرات عراقی را محاصره کنیم و آنها را یا از بین ببریم یا به اسارت خودمان دربیاوریم. ناوچه پیکان جدا شد، دور زد و به پشت عراقی‌ها رفت.اول به وسیله توپخانه آتش تهیه ریخته شد که تکاورها بتوانند موضع مناسبی بگیرند و اینها را به اسارت دربیاورند. بعد از این‌که این عراقی‌ها را به اسارت گرفتند به ناوچه پیکان هدایت شدند. آنها در یکی از اتاق‌ها که محل باشگاه افسران بود حبس کردیم. این تکاورها به کار خودشان مشغول شدند و تا پاسی از شب این کار ادامه داشت.
غنیمت گرفتن ناوچه عراقی
این درگیری و عملیات نیروی دریایی در منطقه باعث شد پایگاه دریایی ام‌القصرمطلع شود. سه واحد سطحی نظامی که ناوچه‌های تقریبا مشابه ما، ولی از نوع روسی به سمت ما حمله کردند و تعدادی هواپیما همزمان منطقه را مورد شناسایی قرار دادند.روی صفحه رادار توسط فرماندهی ناوچه و نفرات عملیاتی، مشخص شد قصد حمله و راکد شدن عملیات و صدمه زدن به ما را دارند. پیکان با دور شدن از سکو به منظور ایجاد فضای باز برای عملیات مقابله به مثل جدا شد و با یکی از این واحدهای شناور که در تیررس موشک ما قرار گرفت درگیر شد. به محض این که ما موشک اول را شلیک کردیم ابهت و حجم آتش این عملیات به قدری بود که دو واحد دیگر هر کدام از سمتی پا به فرار گذاشتند.به جای این که بیایند مقابله کند به سمتی رفت که در نقشه‌ها به وضوح مشخص بود اینجا این قدر عمق آب کم هست که ممکن است منهدم بشود. واحدی که به وسیله موشک مورد اصابت قرار گرفت به آن سمت رفت و بعد از لحظاتی از صفحه رادار محو و منهدم شد. تمامی افرادش از ترس روی آب ریختند، چون احساس می‌کردند اگر به سمت ما بیایند می‌زنیم.با طلوع خورشید هفتم آذر و روشن شدن هوا کار تکاورها هم تمام شده بود و با نفرات اسیری که ما از سکو به اسارت گرفته بودیم و با انهدام سکوی الامیه، این دو تیم کارشان تمام شده بود و با هماهنگی که شد، باز قسمتی از تکاورها از روی سکو با بالگرد منتقل شدند به سمت منطقه دوم و قسمتی هم با ناوچه پیکان.