بررسی گذشته این دست قاتلان نشان می‌دهد، اغلب آنها یاد نگرفته‌اند با کلمه «نه» برخورد درستی داشته باشند. آنها همان‌هایی بودند که در کودکی با قهر، گریه یا به‌هم ریختن خانه و لجبازی، پدر و مادرشان را در برابر خواسته خود تسلیم کرده و این روش در وجود آنها حتی در سن بالا هم نهادینه شده است. به طوری که وقتی با جنس مخالف وارد رابطه آشنایی می‌شوند به این تصور می‌رسند که نسبت به آن دختر حس مالکیت دارند. حالا اگر آن دختر به رابطه با او پایان دهد به جای نگاه منطقی به ماجرا همان رفتاری را می‌کنند که در کودکی برای رسیدن به اسباب‌بازی دلخواه‌شان انجام می‌دادند. گاهی رقیب عشقی را ازپادرمی‌آورند و گاهی دختر رامی‌کشند که اگر قرار نیست با او بماند با‌ فرد دیگری هم نباشد. این یعنی تصمیم بدون درنظرگرفتن عواقب آن.آنها بعد ازقتل تازه متوجه می‌شوند چه کرده‌اند وچه عواقب سختی در انتظارشان است. دلسوزی برخی والدین در برابر خواسته‌های فرزندان‌شان، باعث خیانت به رشد احساسی آنهامی‌شودو باید به آنها از کودکی روش درست برخورد کردن با کلمه «نه» را یاد بگیرند.کودکانی که این آموزش رادیده باشند، در بزرگسالی، بهتر در شرایط مختلف زندگی تصمیم می‌گیرند.  بحث دیگر آستانه تحمل است. نوجوانان و جوانان به اقتضای سن باهیجاناتی رو‌به‌روهستند که آستانه تحمل آنها را پایین می‌آورد و کوچک‌ترین درگیری لفظی به زدوخورد تبدیل می‌شود. حالا همراه داشتن چاقو و اسلحه می‌تواند این دعواها را به جنایت ختم کند. پس بهتر است خانواده‌ها نظارت بیشتری دراین رابطه روی فرزند‌شان داشته باشند و اگر وی او دربرابرکوچک‌ترین اتفاقی ازکوره در می‌رود، موضوع را جدی بگیرند و او را نزد مشاور ببرند تا تکنیک‌های کنترل خشم را آموزش ببیند. همچنین در این شرایط اجازه ندهند آنها چاقو، پنجه بوکس و... همراه داشته باشند. تجربه نشان داده همراه نداشتن این موارد، دعوا را با یک زدوخورد پایان داده و قتلی رخ نمی‌دهد. وقتی پای صحبت دو گروهی که بالا درباره‌اش صحبت کردیم، می‌نشینیم، می‌بینیم از کاری که کرده‌اند پشیمان هستند واگر به عقب برمی‌گشتند نه چاقویی حمل می‌کردند و نه اصراری به ادامه عشق به آن دختر داشتند؛ این یعنی، آنها عواقب کار خود را ندیده بودند و اگر کمی آینده‌اندیش بودند زندگی‌شان در مسیر درستی قرار می‌گرفت.