این وضعیت (منهای تورم) نوعی افتخار برای همه تلقی می‌شود. حالا مباحث دورهمی‌ها و گفتمان‌های خصوصی و علنی پیرامون این دور می‌زند که فلانی برای مستند یک‌ساعته‌اش فلان مبلغ دریافت کرده است. در واقع رقابت در برآوردها، نفس «هنر سینما» را گرفته است. وقتی نظری به فهرست برآوردها می‌اندازیم، مخ‌مان سوت می‌کشد. پذیرایی چند‌صد میلیون، ایاب و ذهاب...هتل پنج ستاره... البته که یک ضلع سینما، صنعت است. یا بهتر بگویم در کنار اضلاعی چون هنر و رسانه، پول و سرمایه، ضلع تعیین‌کننده و مهمی است.خیلی هم مهم است اما آیاهمه‌چیز پول است؟جواب این پرسش هم منفی است.تجربه نشان داده که دربسیاری از پروژه‌های سینمایی گران‌قیمت، چیزی که «فید» است همانا هنر سینماوضعف مفرط کارکرد رسانه‌ای چنین فیلم‌هایی است. روزگاری بود که فیلمسازان به همه‌چیز فکر می‌کردند جز منتفع‌شدن از رهگذر فیلمسازی، آن‌هم تا این حد که بخواهد احاطه‌شان کند. از آنجایی که پول و «خوردن»،همه اطراف واکناف فیلمسازی راتشکیل داد،یا به‌عبارتی فرهنگ و رسم ورسوم فیلم‌ساختن شد،دیگر به سودای کسب رقم‌های میلیاردی، به‌تدریج فیلم‌ها از نفوذ در روح و روان و مغز مخاطبان بازماندند و عقیم شدند. اجازه بدهید بحث را با شعار کمپانی معروف والت‌دیزنی ادامه دهم: «ما فیلم نمی‌سازیم که پول در‌بیاوریم بلکه پول در‌می‌آوریم که بتوانیم فیلم بسازیم». شعار این کمپانی واقع در بلاد استکباری را التفات بفرمایید که در ادامه دستاوردهای‌شان چگونه جهان را مسخر کرده است.