انسان امروزی، بر مبنای درون معنوی‌جوی خویش، در هر مجال و میدانی، سویه‌ای الهی را جست‌وجو و اعمال می‌کند. آخرین دین الهی، بر این اصل در وجود انسان، صحه گذارد و خلقت انسان را بر همین روال معرفی کرد و اکنون، معتقدان به آخرین دین الهی یعنی اسلام نیز، تحول خود را با نگاه به کلام خداوند که در قرآن آمده تنظیم و خود را با تمسک به آن، تثبیت و تقویت می‌کنند. در فضای رسانه‌محور موجود، استفاده از ابزارهایی چون تلویزیون برای بیان و بازتاب‌دادن این آموزه‌های الهی، بدیهی‌ترین اقدام است. ماه رمضان هر سال، فرصت خواندن و تفکر و غرق‌شدن در آواها و الحان الهی را ایجاد می‌کند و همین جنبه از رفتار دینی، امکان اندیشه به اشکال امروزی، انتشار و بیان اندیشه و البته متکی به اصول ثابت را داده است. در ماه رمضان، گرد هم آمدن و خواندن قرآن و پرداختن به آموزه‌های آن، رسمی آشکار است و این سنت، در کنار ضرورت حرکت در درون امواج رنگارنگ افراطی و تفریطی نسبت به ماهیت الهی انسان، ایجاب می‌کند که ساختاری جدید را برای محورشناسی و جهت‌دهی به اندیشه‌های گرفتار در این دنیای متلون و متظاهر، بیازماییم. «محفل» به‌عنوان یک برنامه نوین از این ابعاد، مهم می‌نماید.در برنامه محفل، که اندک‌مدتی است ماه‌رمضان را برای خانواده‌های ایرانی، با رنگ‌وبوی جدیدی آشنا کرده، با تمسک به ابزارهای نوین انتقال برنامه‌های تصویری، از جغرافیای ایران به سایر مناطق همجوار و حتی دورتر هم برده شده و انسان امروزی را بر همان مبنای الهی، متوجه به خود و آموزه‌ها و خداوند، بیش از گذشته، کرده است. گرد هم آمدن انسان در چارچوب خانوادگی که مطمئن‌ترین فضا برای انسان است، همچنین حضور استادان قرآنی و بیان نکات و متوجه کردن مخاطب به آنها، علاوه بر قرائت قرآن به نمونه‌های متعدد و در انسان‌های متفاوت، همه و همه به اینجا ما را رهنمون ساخته که در دنیای امروزی هم می‌توان به سلامت بود و سلامت رفت و سلامت ماند. قاریان از همه سنین و در همه مظاهر قشری، از همه اقوام، از مالک و مملوک، از برخوردار و نیازمند، حضور داشته‌اند و امسال هم این بعد را به گستردن آن به نمونه‌هایی از سایر جغرافیاهای پیرامونی و حتی دورتر، تقویت کرده‌اند. این نوع همسانی و جست‌وجو برای یافتن افرادی با یک محور الهی، یعنی توزیع اطمینان، یعنی اعلام آرامش؛ یعنی برقراری قدرت، یعنی یکرنگ‌بودن از درون؛ و همه اینها در نهایت به تک‌محوری بشر امروزی اشاره دارد که محورش، محور جهت‌یافته به سوی معبود و خداوند است و سایر جهت‌های موجود، همه در برابر خداوند، فاقد اصالت هستند. این اجتماع دینی و تصویری، این تجمیع انسان‌ها با نگاه سالم، این به‌انتظارنشستن برای شنیدن حکایات زندگی و تأثیر توجه به خداوند و بیان توجه خداوند به انسان، این درونی‌شدن با آواهای قرآنی و الحان مذهبی، همه و همه از برکت قرآن است که در ماه رمضان، به اوج می‌رسد. هنگامی که در ساعات پخش این برنامه، غرق در گفتارها و غرق در قرائت‌ها می‌شویم، لذت بودن در چنین فضایی، بعینه مشهود و ملموس می‌شود.روایت‌ها، زندگی‌ها، افراد و موقعیت‌های اجتماعی، همه و همه، ما را شاکر خداوند می‌نمایند که توفیق حضور و زیست در چنین عرصه و عصری از زمان را به ما داده است. در چنین فضایی است که متوجه می‌شویم چگونه می‌توان در سایر لحظات زندگی و با تکیه به چه ستون و پشتیبانی، به جلو رفت و سختی‌های دنیوی را تحمل کرد. در چنین فضایی است که نگاه مثبت‌داشتن به رویدادها و افراد را بیشتر در خود نهادینه می‌کنیم و از منفی‌دیدن دوری می‌جوییم. در چنین فضایی است که از مسلمانی به مومنی نزدیک‌تر می‌شویم و «انما المومنون اخوه» را احساس می‌کنیم. در چنین فضایی است که حتی یکرنگی و یکسانی بشر را در طواف به دور کعبه، درک می‌کنیم. در چنین فضایی است که به تعادل می‌رسیم و از افراط و تفریط، فاصله می‌گیریم. در چنین فضایی است که می‌کوشیم پلشتی‌های دنیوی را از خود دور کنیم. همه اینها، در زمان دیدن قسمت‌های این برنامه بروز پیدا می‌کند. برنامه‌ای که با تلاوت قرآن آغاز می‌شود و با مفاهیم قرآنی، تحکیم یافته و سپس با یکسان‌کردن درون مخاطبان حاضر در صحنه و بعد مخاطبان حاضر در جمع‌های خانوادگی و غیرخانوادگی، به اوج می‌رسد.از دو سری گذشته این برنامه، بسیاری از برش‌ها، تکثیر شده و بارها، در جمع‌های انسانی، نقل شده و به این بالیده‌ایم که چقدر جمعیت‌های الهی، قابل یافتن و بازشناخت و دیدن هستند و چقدر از درون به آرامش رسیده‌ایم. بعد از دیدن این برنامه و آرام‌شدن، به مفهوم «با ذکر و یاد خدا، دل‌ها، مطمئن می‌شوند»رسیدیم و متوجه شده‌ایم که اطمینان و اعتماد و از بشر بودن به انسان رسیدن و انسان شدن، چگونه رخ می‌دهد. در این محفل بمانیم تا دنیا را روشن احساس کنیم و نورانی.