شکست‌های جان‌فرسا و موفقیت‌های بلند‌بالا را می‌توان لا‌به‌لای کتاب هر فردی یافت کرد اما مسأله این است: گاهی لازم به رخ دادن اتفاقی خاص و تأثیرگذار نیست؛ تلاش برای بقا و سپری کردن روزی دیگر نیز به اندازه‌ رسیدن به فراز و فرود‌ها اهمیت دارد.وقتی به سالی که سپری کرده‌ام چشم می‌دوزم، شاید نقطه‌ عطف و تحول کاری، تحصیلی، عاطفی و احساسی مشاهده نکنم اما در عوض روز‌های ساده و تکراری‌ام را قدردانم. شرکت‌کنندگان در دوی ماراتن به جای رسیدن سریع به خط پایان و مدال قهرمانی، تنها باید به دویدن ادامه بدهند؛ قدم‌های اندک و کوچکم شاید اکنون پیروزی به حساب نیایند اما در آینده مرا به ربان سرخ خط پایان پیوند می‌دهند. همچون انیمیشن در جست‌و‌جوی نمو، هنگامی که پدر نمو از رسیدن سریع به نتیجه و پیدا کردن فرزندش نا‌امید شده بود و دوری در جواب به او گفت: «هر چقدر هم زمان ببرد، به شنا کردن ادامه بده.»
ما انسان‌ها گاهی منزلت ادامه دادن و زنده ماندن را در دنیایی احاطه‌شده از مرگ‌پیچ‌ها فراموش می‌کنیم؛ مخلص کلام آن‌که می‌خواهم از کسی که این متن را خواند تشکر کنم؛ آری خود خودت که ژرف‌ترین گودال‌ها و بلند‌ترین ارتفاعات را، یا حتی یک سال همیشگی با همان دغدغه‌های تکراری تجربه کردی. از تو ممنونم، که 365 روز دیگر دوام آوردی؛ چون این مقاومت قابل تقدیر است.
در نهایت آن‌قدر به شنا کردن ادامه بده تا کسانی که ارزشت را بهایی قائل نبودند نیز به ستایش و ثنا بیفتند.

​​​​​​​فاطمه مهرابی - تهران