فضای کار به گونه‌ای بود که بحث مالی و نام‌طلبی مطرح نمی‌شد. انتهای برنامه‌ها تنها جمله «تهیه شده در گروه جهاد سازندگی» نوشته می‌شد و حتی نام آوینی نیز در آن زمان ذکر نمی‌شد. دالایی به مهارت آوینی در نوشتن متن‌ها و خوانش نریشن‌ها اشاره کرد و افزود: صدای خاص ایشان در نریشن‌ها، روح و جان به آثار می‌بخشید. بسیاری از مخاطبان، بعد از دیدن فیلم‌ها، او را نمی‌شناختند و نمی‌دانستند این دو شخصیت یکی است.آوینی کمتر درفیلمبرداری دخالت می‌کردو فیلمبرداران مانند کارگردانان عمل می‌کردند. این مستندساز با بیان این‌که بچه‌ها هیچ‌گاه دنبال عنوان و مقام نبودند، گفت: آنها در خط مقدم، به دور از وابستگی‌های دنیایی، عشق و خلوص را به تصویر می‌کشیدند.