اما در پشت پرده‌های پرچین تاریخ، در جایی که کتاب‌ها کمتر سر زده‌اند، زنانی بودند که بی‌هیاهو، بی‌ادعا، نبض حیات را در مشت گرفته بودند. زنانی که در حوض‌های خون، لباس‌های پاره‌ فرزندان شهیدشان را شستند و بی‌آن‌که بغضشان بشکند، لبخند دوختند بر زخم زمانه. کجای تاریخ روایت کرده‌اند از زنانی که در حوض خون مریض شدند، اما باز قامت راست کردند و زندگی را به دوش کشیدند؟
زنانی که در دل آتش و ویرانی، گهواره‌ها را تاب دادند و فردا را به دنیا آوردند. دخترانی که قلم به دست گرفتند، نه برای قصه‌های بی‌درد، بلکه برای نوشتن معادلاتی که راز جهان را فاش می‌کرد. مریم میرزاخانی، دختری از همین خاک، با ذهن بیدارش،  بلندترین قله‌های علم را فتح کرد و نام ایران را در نقشه‌ دانش جهان نشاند.
و در میان ایل‌ها و بیابان‌های وطن، در دل روزهای داغ و شب‌های سرد، زنی به نام بی‌بی مریم قشقایی با قامتی استوار و چادری ساده، در کنار مردان جنگید و فرمان داد که تاریخ حتی در برابر سکوتش زانو زد. بی‌بی مریم نام ایران را در قلب توفان‌ها، بر بلندای غیرت نگاه داشت.تاریخ شاید تصویر مردان را حک کرده باشد، اما اگر گوش بسپارید، در ژرفای هر ورقش، صدای زنانی را می‌شنوی که بی‌صدا، بی‌نام، اما ابدی، جهان را ساخته‌اند. من، نویسنده‌ای که در دل این تاریخ نانوشته، در پی آنها می‌دوم؛ آنهایی که در حوض خون، در خاک، در رنج و در ستاره‌ها، همچنان زنده‌اند.

ساجده وطن‌خواه - کرمان