در یادداشت اختصاصی دکتر علی اکبر ولایتی برای روزنامه «جام‌جم» تاکید شد
حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه ابدی است
آبراه بسیار مهم خلیج‌فارس از ابتدای تاریخ مکتوب هرودوت و گزنوفون و پلوتارک تحت نام سیونس پرسیکوس و کتیبه مکتوب حجاری شده نوشته داریوش کبیر در دوره هخامنشیان، که سال ۱۸۵۶ میلادی توسط فردینالد دلس پس کشف گردید، همواره جزئی از کشور ایران بوده و به همین نام توسط ایرانی‌ها و دیگر کشورها در دور و نزدیک شناخته می‌شده است.
داریوش در این کتیبه درباره کانال سوئز نوشته: «منم داریوش، شاه شاهان، شاه کشورهایی که تمام نژادها مسکون است، شاه این سرزمین بزرگ تا آن دورها، پسر ویشتاسب هخامنشی، من پارسی هستم و به همراهی پارسیان مصر را گرفتم، امر کردم این کانال را بکنند، این ترعه کنده شد، چنان که فرمان دادم و کشتی‌ها از مصر به‌وسیله این کانال به‌سوی ایران روانه شدند، چنان که اراده من بود.» لذا حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه، تنب بزرگ و تنب کوچک ریشه در دوره‌های پادشاهی هخامنشی، اشکانی وساسانی دارد. در این دوران، نظم و امنیت ایرانی بر سراسر پهنه آبی خلیج پارس و جزایر آن حاکم بوده است. جزایرسه‌گانه درسال۱۹۴۸میلادی به‌طورکامل به اشغال امپراتوری بریتانیا به عنوان قیم رسمی‌امارات متصالحه درآمد، اما تا سال ۱۹۷۱ هیچ‌یک از دولت‌های وقت ایران این اشغال را نپذیرفتند وابوموسی به همراه تنب بزرگ و تنب کوچک در تقسیمات کشوری ایران قرار داشت و اولین باردولت انگلیس که همواره چشم طمع به این بخش حیاتی ازایران داشته، پایگاهی تجاری تحت نام کمپانی هند شرقی در بمبئی ایجاد کرد و از اوایل دولت صفویه با امکانات دریایی به سواحل کشورمان در دریای عمان و خلیج‌فارس نزدیک و مشغول کار تجاری شد تا بتواند به این منطقه مهم نزدیک شده و بر آن مسلط شود.
لذا به برخی برهه‌های تاریخی مهم در این مسأله مختصرا اشاره می‌کنم
1- در سال ۱۴۹۳ میلادی پرتغالی‌ها دماغه امیدنیک را تصرف کردند و از آنجا به هرمز و بندر گمبرون (بندرعباس کنونی) رفتند و آنها را اشغال کردند. وقتی در سال ۹۹۶ قمری شاه عباس به پادشاهی رسید، با شکست ازبک‌ها و اخراج آنها از خراسان و شکست عثمانی و اخراج آنها از تبریز و آذربایجان امور داخلی را سامان داد و سپس لشکری بزرگ به فرماندهی امام قلی‌خان برای بازپس‌گیری جزیره هرمز و بندرعباس تشکیل داد و با دیپلماسی بسیار قوی نایب‌السلطنه انگلیس در کمپانی هند شرقی را متحد خود ساخت و آنها با نیروی دریایی و ایران با نیروی زمینی پرتغالی‌ها را شکست دادند و این بنادر را آزاد کردند. و این در حالی بود که بقیه بنادر و مناطقی که پرتغالی‌ها اشغال کرده بودند تا نیمه دوم قرن بیستم همچنان در اشغال آنها بوده است، مانند کشورهای گینه بیسائو، دماغه سبز، آنگولا، موزامبیک، گوا در هند، تیمور شرقی و ماکائو چین آزاد نشدند و ایران تنها کشوری بود که آنها را بیرون راند و خلیج‌فارس را بازپس گرفت.
2-از زمان کریمخان زند که شخصی شجاع و قاطع بود مرز ایران از حاشیه جنوبی خلیج‌فارس ( بحرین و کویت، … ) و مکران (شمال سواحل خلیج‌فارس) تا تفلیس و دربند گسترده بود که تا زمان ناصرالدین شاه این مرزها باقی بود.
3- در زمان قاجاریه به واسطه ناتوانی سلسله قاجار در اداره کشور مخصوصا در زمان ناصرالدین شاه انگلیسی‌ها جزایر بوموسی را اشعال کردند و پرچم خود را بالا بردند.
در اوج اقتدار استعماری کمپانی هند شرقی در هند، در زمان میرزا علی‌اصغر‌خان اتابک آخرین صدراعظم ناصر‌الدین‌شاه مابین سال‌های ۱۲۶۴ تا ۱۳۱۳هجری قمری که ناصر‌الدین‌شاه ترور شد، انگلیسی‌ها برای تثبیت موقعیت نظامی و ژئوپلیتیک خود در این جزایر پرچم خود را بالا بردند و بعد از آن اتابک دستور داد که پرچم انگلیس را پایین آورده و مجددا پرچم ایران را به‌جای خود بازگردانند، ولی به‌واسطه بی‌سر‌و‌سامانی اواخر حکومت قاجار مجددا انگلیسی‌ها پرچم ایران را پایین آورده و پرچم انگلیس را بالا بردند.
متن کامل را در «جام‌جم آنلاین» بخوانید
لذا به برخی برهه‌های تاریخی مهم در این مسأله مختصرا اشاره می‌کنم
1- در سال ۱۴۹۳ میلادی پرتغالی‌ها دماغه امیدنیک را تصرف کردند و از آنجا به هرمز و بندر گمبرون (بندرعباس کنونی) رفتند و آنها را اشغال کردند. وقتی در سال ۹۹۶ قمری شاه عباس به پادشاهی رسید، با شکست ازبک‌ها و اخراج آنها از خراسان و شکست عثمانی و اخراج آنها از تبریز و آذربایجان امور داخلی را سامان داد و سپس لشکری بزرگ به فرماندهی امام قلی‌خان برای بازپس‌گیری جزیره هرمز و بندرعباس تشکیل داد و با دیپلماسی بسیار قوی نایب‌السلطنه انگلیس در کمپانی هند شرقی را متحد خود ساخت و آنها با نیروی دریایی و ایران با نیروی زمینی پرتغالی‌ها را شکست دادند و این بنادر را آزاد کردند. و این در حالی بود که بقیه بنادر و مناطقی که پرتغالی‌ها اشغال کرده بودند تا نیمه دوم قرن بیستم همچنان در اشغال آنها بوده است، مانند کشورهای گینه بیسائو، دماغه سبز، آنگولا، موزامبیک، گوا در هند، تیمور شرقی و ماکائو چین آزاد نشدند و ایران تنها کشوری بود که آنها را بیرون راند و خلیج‌فارس را بازپس گرفت.
2-از زمان کریمخان زند که شخصی شجاع و قاطع بود مرز ایران از حاشیه جنوبی خلیج‌فارس ( بحرین و کویت، … ) و مکران (شمال سواحل خلیج‌فارس) تا تفلیس و دربند گسترده بود که تا زمان ناصرالدین شاه این مرزها باقی بود.
3- در زمان قاجاریه به واسطه ناتوانی سلسله قاجار در اداره کشور مخصوصا در زمان ناصرالدین شاه انگلیسی‌ها جزایر بوموسی را اشعال کردند و پرچم خود را بالا بردند.
در اوج اقتدار استعماری کمپانی هند شرقی در هند، در زمان میرزا علی‌اصغر‌خان اتابک آخرین صدراعظم ناصر‌الدین‌شاه مابین سال‌های ۱۲۶۴ تا ۱۳۱۳هجری قمری که ناصر‌الدین‌شاه ترور شد، انگلیسی‌ها برای تثبیت موقعیت نظامی و ژئوپلیتیک خود در این جزایر پرچم خود را بالا بردند و بعد از آن اتابک دستور داد که پرچم انگلیس را پایین آورده و مجددا پرچم ایران را به‌جای خود بازگردانند، ولی به‌واسطه بی‌سر‌و‌سامانی اواخر حکومت قاجار مجددا انگلیسی‌ها پرچم ایران را پایین آورده و پرچم انگلیس را بالا بردند.
متن کامل را در «جام‌جم آنلاین» بخوانید