فارسی بنویسید، فارسی واژه‌سازی کنید و اصطلاح ایجاد کنید. کاری کنیم که در آینده، آن کسانی که از پیشرفت‌های علمی کشور ما استفاده می‌کنند، ناچار شوند بروند زبان فارسی را یاد بگیرند. این افتخاری نیست که ما بگوییم حتما زبان علمی کشور ما فلان زبان خارجی است.  زبان فارسی این‌قدر ظرفیت و گنجایش دارد که دقیق‌ترین و ظریف‌ترین علوم و دانش‌ها می‌توانند با این زبان بیان شوند. ما زبان پرظرفیتی داریم. کمااین‌که بعضی از کشورهای اروپایی هم نگذاشتند زبان انگلیسی تبدیل شود به زبان علمی آنها ــ مثل فرانسه، مثل آلمان ــ اینها زبان خودشان را به‌عنوان زبان علمی در دانشگاه‌های‌شان حفظ کردند.  مسأله‌ زبان، مسأله‌ بسیار مهمی است؛ واقعا احتیاج دارد به این که حمیت به‌ خرج دهید. یکی از اهتمام‌هایی که دولت‌های آگاه و هوشیار در دنیا انجام می‌دهند، تکیه بر روی گسترش زبان ملی‌شان در دنیاست. متأسفانه با غفلت خیلی از کشورها، این کار اتفاق نیفتاده؛ حتی زبان‌های بومی را، زبان‌های اصلی بسیاری از ملت‌ها را به‌کلی از بین برده یا تحت‌الشعاع قرار داده‌اند.

بنده از پیش از انقلاب، از این‌که واژه‌های بیگانه بی‌دریغ در دست و زبان مردم ما به کار می‌رفت و به آنها افتخار می‌کردند ــ کانه کسی اگر چنانچه یک مطلبی را با یک تعبیر فرنگی بیان کند، این را یک افتخاری می‌دانست ــ همیشه رنج می‌بردم؛ متأسفانه تا امروز هم این باقی است! خیلی از سنت‌های غلط پیش از انقلاب، با انقلاب از بین رفت؛ این یکی متأسفانه از بین نرفت! یک عده‌ای کانه افتخار می‌کنند که یک حقیقتی را، یک عنوانی را با یک واژه‌ فرنگی بیان کنند؛ درحالی‌که واژه‌ معادل فارسی برای آن عنوان وجود دارد، دوست می‌دارند از تعبیرات غربی استفاده کنند؛ بعد حالا یواش‌یواش این دیگر به دامنه‌های گسترده‌ای در سطوح پایین و سطوح عوامانه هم رسیده، که واقعا رنج‌آور است.

(بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار اساتید دانشگاه‌ها، 15/۰۵/1392)