مراسم با سخنرانی وزیرکشور دولت سیزدهم شروع شده‌ است و من همان‌طور که اینستاگرام را گشت می‌زنم گوشم به حرف‌هایی است که رد و بدل می‌شود. جای آقای رئیسی یک‌جوری خالی است که برمی‌گردم و رو به مامان می‌گویم، دلم گرفت از قاب عکسش و دوباره برمی‌گردم توی گوشی. آقا با دقت متن تنفیذ را گوش می‌کند، ما هم. نمی‌دانم همه این‌طور وقت‌ها دل‌شان شور می‌زند یا من فقط نگران چهار سال آینده‌ام. توی دلم رخت می‌شویند. لوح را رهبری می‌دهند دست رئیس‌جمهور جدید و ذهنم می‌رود سمت وزرایی که قرار است انتخاب شوند. قاعده این است همه دغدغه نوجوان داشته باشند و این بازه سنی توی گیر و دار مسائل سیاسی، بین‌المللی و اقتصادی از قلم نیفتد اما چهار وزیر هستند که باید شش‌دانگ‌تر به مسأله نوجوان اهمیت بدهند. ذهنم می‌رود سمت همان‌ها. وزیر ارشاد، وزیر ارتباطات، وزیر آموزش و پرورش و وزیر ورزش و جوانان. نگرانی‌ام با زیر صدای سخنرانی رئیس‌جمهور چند برابر می‌شود. قرار است چه کسانی انتخاب شوند و قرار است چطور از پس سن سخت نوجوان بربیایند؟
نکند رئیس‌جمهور بعد از فیلم تبلیغاتی‌اش دیگر به فکر نوجوان هم نیفتد و جلسات هم‌اندیشی مشترک نگذارد، وزیر آموزش و پرورش بیش از دانش‌آموز به فکر معلم باشد و رتبه‌بندی و افزایش حقوقش و به‌کل نوجوان یادش برود و نکند وزیر ارشاد غافل شود از تولیدات مکتوب و تصویری در این حوزه برای این قشر حساس سنی!
نگران اینها هستم. نگران وزیر ورزش و جوانانی که این واژه نوجوان را یادش برود و دستور رئیس‌جمهور قبلی درباره شورای‌عالی جوانان و نوجوانان یادش برود یا کارگروه کودک و نوجوان مرکز ملی فضای مجازی برود جزو اسامی تشریفاتی و جلسات وقت پرکن سازمانی قرار بگیرد. نگران اینها هستم... .