این روند نشان‌دهنده درک عمیق نظام از اولویت‌های توسعه‌ای کشور است اما تکرار هرساله این مفاهیم بدون تبدیل به عملیات اجرایی، فقط بار شعار را سنگین‌تر می‌کند. اصل موضوع این است که سرمایه‌گذاری، بدون زیرساخت، برنامه، امنیت و اعتمادعمومی شکل نمی‌گیرد. بررسی تجربه کشورهایی چون کره‌جنوبی، ترکیه و حتی امارات متحده عربی به ما نشان می‌دهد که هیچ موفقیتی در اقتصاد بدون برنامه‌ریزی میان‌مدت و بلندمدت حاصل نمی‌شود.این کشورها، سال‌ها پیش با طراحی نقشه‌های راه مشخص، به توسعه پایدار فکر کردند؛ برنامه‌هایی مبتنی بر شرایط واقعی، نقاط ضعف داخلی و فرصت‌های منطقه‌ای. متأسفانه در ایران، بسیاری از سیاست‌ها با تغییر دولت‌ها دستخوش تزلزل می‌شود. درحالی‌که تداوم سیاست‌های اقتصادی و پایداری فضای کسب‌وکار شرط اولیه برای ترغیب سرمایه‌گذار است. سرمایه به‌ذات خود از بی‌ثباتی گریزان است؛ وقتی فعال اقتصادی احساس امنیت نداشته باشد، به‌جای تولید،منابع خود را به بازارهای موازی چون طلا، ارز یا ملک منتقل می‌کند؛ رفتاری که درنهایت به زیان اقتصاد مولدخواهد بود.واقعیت این است که قوانین و مقررات ما نیز پاسخگوی شرایط امروز نیستند. تغییرات سریع فناوری، ساختارهای اداری کند و نظام بانکی ناکارآمد باعث شده‌اند تا کشور نتواند از فرصت‌های اقتصادی بهره‌برداری مناسبی داشته باشد. درحالی‌که بانک‌ها و بازار سرمایه باید به‌عنوان زیرساخت‌های رشد تولید عمل کنند، خود به مانع تبدیل شده‌اند. تا زمانی که فضای کسب‌وکار مبتنی بر ثبات، شفافیت، دسترسی به تأمین مالی و امنیت اقتصادی نباشد، سرمایه‌گذاری در تولید نه جذاب خواهد بود و نه امکان‌پذیر. نباید فراموش کرد که حتی دقیق‌ترین برنامه‌ها نیز بدون اراده اجرای هماهنگ و پایدار، راه به جایی نخواهند برد.

رضا رضایی | فعال بخش خصوصی