تا اینجا همه‌چیز خوب است؛ انسان توانسته تکنولوژی را فرصتی بشمارد برای تمایزش با تمام موجودات عالم، آنچنان که توانسته با همین تکنولوژی بر بُعد زمان و مکان نیز احاطه پیدا کرده و هر ارتباطی را به هر شکلی بین آدم‌ها برقرار کند‌.حکایت از  یک جایی به تهدید تبدیل شد که تکنولوژی جای ابزارها و پدیده‌های طبیعی را گرفت، یعنی به‌جای آن‌که آن پدیده‌ها را آسان‌تر و لذت‌بخش‌تر کند؛ به‌طور کلی حذف و کنار گذاشت. این به‌ خودی خودش می‌تواند بخشی از تکامل انسان باشد و بدون هیچ‌گونه مشکلی اما داشتن حس، چیزی است که انسان را به آن چیزی که باید، تبدیل کرده؛ همان حسی که توانسته معجزه عشق را بیافریند و دو جنس کاملا مخالف را همدم یکدیگر کند، توانسته با برقراری ارتباط و دوستی و تعامل فیزیکی، بین دو آدم با تضادهای بسیار، همکاری و مشارکت ایجاد کند. انسانی که تا دیروز در ابعاد مختلف بیان، شنوایی، نوشتار، تبادل حس و عواطف، با یکدیگر به پیوند رسیده‌اند حالا توسط تکنولوژی به حالت تک‌بعدی خود رسیده‌اند؛ بُعدی که فقط ما را در یک پیام، تصویر یا صدا خلاصه و مهم‌ترین دارایی ما را به‌عنوان یک موجود بی‌اثر کرده؛ داشتن حس، حسی که ما را به جدال بین فرصت‌ها و تهدید‌ها در ادامه تاریخ، همیاری می‌کند و...
 
فرهود عباسی‌فرد - تهران‌