درباره‌‌ کتاب
آیریس 12ساله به همراه خانواده‌اش به تگزاس نقل مکان کرده‌اند. این جابه‌جایی برای او آسان نیست، چون حالا آیریس، تنها دانش‌آموز ناشنوای مدرسه است. دیگر خبری از تفریح درساحل نیست و پدربزرگ و مادربزرگ ــ تنها افرادی که واقعا او را درک می‌کنند ــ کیلومترها از آنها دورند. زندگی در شهر جدید برای آیریس خسته‌کننده است، تا زمانی که معلم کلاس علوم، درباره نهنگی حرف می‌زند که به‌دلیل فرکانس خاص صدایش، نمی‌تواند با نهنگ‌های دیگر ارتباط برقرار کند. این اطلاعات جدید، به روح مبارز آیریس جان تازه‌ای می‌بخشد و ماجراهای کتاب آوازی برای یک نهنگ (Song for a Whale) را آغاز می‌کند.
آیریس مجذوب قصه این حیوان عظیم‌الجثه می‌شود که در دنیای تاریک زیر اقیانوس زندگی می‌کند. به همین دلیل تصمیم می‌گیرد با تجهیزات رادیویی قدیمی، راهی برای برقراری ارتباط با او پیدا کند تا درد مشترک‌شان، یعنی تنهایی را التیام ببخشد. از آنجایی که پدر و مادر آیریس از نیت او بی‌خبر هستند، همه‌چیز پیچیده‌تر می‌شود، اما خوشبختانه مادربزرگش، زنی متفاوت و سرزنده، شریک جرم اوست و آیریس را در سفر بزرگش راهنمایی می‌کند... .
جالب است بدانید که این اثر بر اساس سرگذشت واقعی یک نهنگ در سال 2015 نوشته شده است. لین کلی (Lynne Kelly) با 25 سال سابقه تدریس در مدارس استثنایی، این کتاب را با الهام از ماجرای این نهنگ تالیف کرده و آیریس، دختر ناشنوای قصه را به سفری دور و دراز به آلاسکا می‌فرستد تا راهی برای نجات نهنگ از تنهایی پیدا کند. مطالعه این داستان تجربه‌ای لذت‌بخش، آرام و لطیف است که ردپای خود را در قلب هر خواننده‌ای بر جای می‌گذارد.ویژگی متمایز دیگر این اثر تلاش کلی برای به تصویر کشیدن چالش‌ها و ناامیدی‌های رایجی است که کودکان دارای مشکل شنوایی با آنها درگیر هستند. گاهی این مشکلات تجربیاتی هستند که آنها نمی‌توانند با دیگر همسن و سالان و دوستان خود شریک شوند و گاهی توسط افرادی که قصد کمک دارند به وجود می‌آیند. به‌عنوان جمع‌بندی کتاب آوازی برای یک نهنگ، داستانی نشاط‌آور در مورد دوستی، خانواده و اهمیت برقراری ارتباط صادقانه و صمیمانه است که اطلاعات مفیدی از اختلالات شنوایی را نیز به خوانندگان ارائه می‌دهد و مطالعه آن تجربه‌ای خوشایند برای تمام خوانندگان خواهد بود.
کتاب آوازی برای یک نهنگ مناسب چه کسانی است؟
در بخشی از کتاب آوازی برای یک نهنگ می‌خوانیم:
«تا همین تابستان پیش خیال می‌کردم تنها وجه مشترکم با آن نهنگ لب ساحل، «اسمم» است.
صدف‌ها و تکه‌های چوب‌ ساحل را جمع کردم، گل‌های وحشی را از تل‌ماسه‌ها چیدم و بعد کنار پدربزرگ نشستم. صدف‌ها و چوب‌ها برای مادر‌بزرگ بودند و گل‌ها برای نهنگ. پدربزرگ پرسید: «مدرسه چطوره؟» و من جواب دادم: «فرقی نکرده!» یعنی به همان بدی قبل بود. دو سال بود که در آن مدرسه درس می‌خواندم و هنوز حس می‌کردم تازه‌واردم! پدربزرگ دستش را به ماسه‌های کنارش زد و با زبان اشاره گفت: «می‌دونستی اون هم احتمالاً ناشنوا بوده؟» لازم نبود بپرسم منظورش چه کسی است. 11سال از دفن‌شدن نهنگ در آن ساحل می‌گذشت و پدر و مادرم ماجرای آن روز را چندین بار برایم تعریف کرده بودند. سرم را تکان دادم. نمی‌دانستم نهنگ ناشنوا بوده و نمی‌دانستم چرا پدربزرگ موضوع حرف را عوض کرد. شاید دیگر نمی‌دانست درباره‌ مدرسه با من چه حرفی بزند.

امیر علوی - چاردیواری