نوجوانی را تصور کنید که به ‌تازگی در حال آشنا شدن با وجوه مختلف زندگی‌ست. بیشتر از هر زمان دیگری از بستر خانواده‌اش فاصله گرفته و کمی گیج و سرگردان است. در همین میان فردی را در فضای مجازی پیدا می‌کند. خواننده‌ای غربی و مشهور که طرفداران زیادی دارد. از آهنگ‌های او خوشش می‌آید و آنها را هنر می‌نامد. احساس می‌کند که آهنگ‌های این خواننده، با او هم‌کلام است و با گوش دادن به آن‌ها، احساس می‌کند که دیگران درکش می‌کنند. نوجوان ما هم کم کم شبیه او لباس می‌پوشد، شبیه او حرف میزند و خلاصه کشته مرده‌‌اش می‌شود. شاید تمام حرف‌های آن خواننده، حرف‌های او نباشد اما در هر حال او آنها را پذیرفته و به تمامی آنها عمل می‌کند. و همین‌گونه است که به ‌خاطر تقلید از شخصیتی مشهور، از فرهنگ، دین و خانواده‌ی خود جدا شده و تمامی باورهایش زیر و رو می‌شود…و همین تقلید است که مرا به کلی از مفهوم طرفداری می‌ترساند. تقلید از دیگران لزوماً کار بدی نیست اما باید به یاد داشته باشیم که ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که هیچ‌کس بی‌نقص نیست و تنها تفاوت افراد مشهور با دیگران این است که آنها تمامی باورها و عقایدشان را با دیگران در میان می‌گذارند. پس تقلید صد درصدی از فردی دیگر، یعنی پذیرفتن نقص‌های او به‌عنوان ویژگی‌های خودمان، آن هم بدون اینکه به درستی یا نادرستی آن ویژگی‌ها بیندیشیم. 

محمدحسین غفاری - تهران