طبق آمار‌ها؛ تعداد روزهای‌های سالم طی چند سال اخیر به شکل قابل توجهی روبه کاهش است و احتمالا در زمانی نه چندان دور «هوای پاک» به آرزویی محال بدل شود. هنوز معلوم نیست که ما کجا راه را کج رفته‌ایم که آلاینده‌ها این‌همه به ما لطف دارند و کیف می‌کنند در آسمان شهر ما باشند.ما نهایتا برای مشکلات‌مان مسکن‌های ساعتی تجویز می‌کنیم برای آلودگی مدارس را تعطیل می‌کنیم.
برای صرفه‌جویی درانرژی فشارگاز راکم می‌کنیم وفرقی نداردکه زمستان باشد یا تابستان؛برای مصرف بهینه؛برق راجیره‌بندی می‌کنیم. نهایت ابتکارمان برای کاهش آلاینده‌ها طرح زوج و فرد است. جالب توجه است که هیچکس از کیفیت بنزین شکایتی ندارد. این واقعیت که ما منبع بزرگی از ذخایر انرژی جهان محسوب می‌شویم اما بی‌کیفیت‌ترین بنزین را مصرف می‌کنیم، اسفناک است.کشور‌های جهان اول به مثابه دونده‌های استقامت به سمت پیشرفت می‌دوند و ما همچنان استفاده از وسایل نقلیه عمومی رابرای کاهش آلودگی تبلیغ می‌کنیم اما توانایی تهویه مناسب برای واگن‌های مترو را از دست داده‌ایم. شهروندان شهرهای بزرگ عادت دارند قسمتی از سال آسمان را غبار‌آلود ببینند. گویی از ازل آسمان آبی رنگ نبوده است. حالا ما باید به عنوان غبار‌نشینان جهان دست به دعا برداریم تا ابر و باد و مه و خورشید و فلک طوری بچرخد که بادی، نسیمی، چیزی از غیب برون آید و کاری برای فرزندان ایران کند…

پریا محمدنیا - تهران