گپ‌و‌گفت با نوشین تبریزی، بازیگر و نویسنده کمدی‌های متفاوت
نقش‌های جدی را بیشتر می‌پسندم
نوشین تبریزی، فارغ‌التحصیل رشته نمایش،کار حرفه‌ای خود را از تئاتر آغاز کرد. او علاوه بر بازیگری در تلویزیون و سینما، نمایشنامه می‌نویسد و کارگردانی هم می‌کند.با این‌که بازی‌های به‌یادماندنی او را روی صحنه به‌خاطر داریم اما مدت‌ها بود کمتر در صحنه تئاتر حاضر شده بود و فقط در حوزه نویسندگی با آثار صحنه‌ای همکاری داشت تا این‌که اخیرا با نمایشنامه محبوبه‌ها،یکی از نوشته‌های خودش، مقابل چشم مخاطبان این هنر ظاهر شد.
تبریزی که او را بیشتر با ایفای نقش‌های کمدی می‌شناسیم، اخیرا با ایفای نقش همسر دوایی در سریال دربندون روی آنتن شبکه سوم سیما رفت؛ سریالی که پخش آن به‌دلایلی کامل نشد و گفته می‌شود احتمال دارد باردیگر راهی آنتن شود. نقش‌های متفاوت این بازیگر در مدیوم‌‌های مختلف باعث شد تا با او به گفت‌وگو بنشینیم و از او که خود دست به قلم دارد، درباره چند‌و‌چون طراحی مسیر ایفاگری نقش کمدی سؤال کنیم.
شما بازیگر گزیده‌کاری هستید؛ غالبا با چه‌معیارهایی ایفای یک نقش تلویزیونی را می‌پذیرید؟
معمولاً یک بازیگر مدت‌ها منتظر می‌ماند تا کاری به او پیشنهاد شود که هم قابل ارائه باشد و هم پشت صحنه کار را دوست داشته باشد، طوری که مورد توجه مردم نیز واقع شود. خوشبختانه، سریال اخیرم، دربندون،همه این ویژگی‌ها را داشت.در بهمن سال گذشته از من دعوت شد تا برای بازی در این مجموعه با آقای لفافیان، کارگردان کار صحبت‌هایی انجام دهم. با توجه به شناختی که از او و تیم بازیگران مجموعه از گذشته داشتم، بازی در مجموعه برایم جذاب بود و موجب شد که همکاری با این سریال را بپذیرم. ضمن این‌که هریک از بازیگران حاضر در مجموعه، از گذشته، برای مردم جذابیت خود را داشته‌اند. این اولین همکاری من با آقای لفافیان بود که شاید آخرین کارهای تصویری‌ای که کرده بودم، مثل سال گربه یا سریال روزی روزگاری مریخ، در انتخاب‌شدن من از جانب کارگردان تأثیرداشت.
با توجه به این‌که شما جزو نمایشنامه‌نویسان شناخته‌شده نیز هستید، علاوه بر مواردی که به آن اشاره کردید، قطعا باید محتوا را نیز در نظر داشته باشید. آثار باید از این منظر چه ویژگی‌ای داشته باشند؟ مثلا قصه سریال اخیر شما در زمان گذشته می‌گذشت؛ این خصیصه می‌تواند باعث جذب مخاطب شود؟
از آنجا که آدم‌ها دوست دارند قصه بشنوند، باید قصه‌ها گفته شوند و قصه را باید از جایی شروع کرد. آرام‌آرام پیش رفت تا شنونده در طی شنیدن قصه، با آن همراه شود و این ربطی به قدیمی‌بودن یا جدید‌بودن فضای قصه ندارد. هرچند که فضای قدیمی می‌تواند به‌دلیل نوستالژیک‌بودنش برای نسل گذشته، جذابیت‌های بیشتری داشته باشد. عواملی چون نوع پوشش، نوع گفت‌وگو و فضاهای آن، نوستالژی‌هایی دارد که مردم دوستش دارند. علاوه بر‌این، چون معمولا آدم‌ها دوست دارند قصه بشنوند و مشتاق هستند بدانند که آخر قصه به کجا می‌انجامد، یکی از جذابیت‌های سریال همین قصه‌گویی است.
در زمینه بازیگری، نقش‌های طنز را بیشتر می‌پسندید یا نقش‌هایی که جدی هستند؟
در سریال جدیدم نقشی کاملاً جدی دارم و البته خود من در نوشتن و نمایشنامه، فضاهای جدی را انتخاب می‌کنم؛ به‌خصوص مواقعی که خودم قرار است کارگردانی کنم، مگر این‌که دوستی پیشنهاد بدهد که برای او در فضای طنز یا کمدی بنویسم. در هر‌حال، اولویت من در بازی و نویسندگی، فضای جدی است و البته خدا را شاکرم که مردم من را در نقش طنز نیز دوست دارند. کارهای طنزی که من تاکنون بازی کرده‌ام از آثار کارگردانان متفاوت، کارهای پرمخاطبی بودند و تماشاگران، من را دیده‌اند. از این‌که توانسته‌ام لبخندی را بر لبان‌شان بنشانم و به‌واسطه آن لبخند، من را به‌خاطر بسپارند، خدا را شاکرم!
بازیگری درآثار نمایشی کمدی و جدی، تا چه اندازه با یکدیگر به‌لحاظ فنی تفاوت دارد؟ و این تفاوت‌ها چقدر برای شما در جایگاه بازیگر قابل لمس است؟
بازیگری بسته به این‌که بازیگر فضای کمدی یا جدی را تجربه می‌کند، کاملاً متفاوت است؛ صحنه‌ای که بازیگر در آن قرار می‌گیرد نیز به‌نوعی در فرآیند القای حسی به بازیگر مؤثر است. در کار جدی، شاید حتی حس بازیگر، زندگی او را هم تحت‌تأثیر قرار دهد و تا روزها و ماه‌ها او را درگیر کند؛ اما این مسأله در کار کمدی و طنز کمتر نمود پیدا می‌کند. در کار کمدی، می‌بایست در لحظه، خنده و شادی ایجاد شود و به اصطلاح کار در بیاید که انجام آن به‌صورت کاملا تجربی ممکن خواهد بود. خود من از سال ۸۴ به‌صورت حرفه‌ای، کار تئاتر و تصویر کرده‌ام و تجربه‌ای قریب بر بیست سال در این حرفه دارم. حضور در صحنه و تصویر به شما خواهد گفت که چگونه عواطف و احساسات خود را کنترل کنید و آن احساس را به صورت متداول اجرا نمایید.
کارنامه هنری‌تان در تصویر و تئاتر پربار است، در این میان، مخاطبان بیشتر به واسطه کدام نقش‌آفرینی شما را به‌یاد می‌آورند؟
مخاطبان من، در این اواخر مربوط به سال گربه مصطفی تقی‌زاده و جوجه‌تیغی مستانه مهاجر هستند. بخش دیگری از مخاطبان من نیز مخاطبان تئاتر هستند که نباید آنها را دست‌کم گرفت. مخاطب وسیعی در تئاتر داریم که ممکن است در مقایسه با مخاطب سینما کمتر باشند ولی آنها از دنبال‌کنندگان جدی کارهای من بوده‌اند که در شناخته‌شدن بیشتر من، تأثیر به‌سزایی داشتند که امیدوارم نظر همه آنها در این سریال نیز جلب شده باشد.
دلیل علاقه بیشتر بازیگران از جمله خود شما، به صحنه تئاتر نسبت به قاب تصویر چیست؟
دقیقا این علاقه بیشتر به سمت تئاتر است و خود من بسیار به کارگردانی در تئاتر علاقه دارم و مدت‌هاست که چه به‌لحاظ بازی و چه کارگردانی، مشتاق صحنه هستم. فضای تئاتر به‌گونه‌ای است که اگر کسی خودش تجربه نکند، شاید کمتر بتوان عشق یک بازیگر یا کارگردان را به صحنه تئاتر توصیف کرد.برای شخص من، تئاتر جذابیت خاص و ویژه‌ای دارد، چراکه تئاتر بازیگر را بیشتر صیقل می‌دهد و بیشتر او را می‌سازد. در تئاتر چیزهایی می‌آموزیم که شاید این آموخته‌ها در تصویر کمتر باشند. به نظر من، چون تئاتر بیشتر چکش‌کاری می‌کند، از این رو بازیگر تئاتر در تصویر بهتر ظاهر می‌شود نه این‌که صرفاً قوی‌تر از بازیگر تصویر باشد.
هر چند بسیاری باور دارند که بازیگری در تئاتر سخت‌تر است اما بازی مقابل دوربین نیاز به بروز احساسات در لحظه دارد. با حساب این موضوع، القای حس مقابل دوربین دشوارتر از القای احساس در صحنه نیست؟
این‌که بازیگری در مقابل دوربین به‌لحاظ بروز احساسات در لحظه، سخت‌تر از اجرای صحنه‌ای است را قبول ندارم؛ هرچند در تصویر، بازیگر در لحظه، بازی می‌کند اما در تئاتر مثلا سی‌شب قرار است این حس حفظ شود و تداوم داشته باشد. احساس بازیگر عین آن سی شب می‌بایست تازگی داشته باشد. ضمن این‌که بازیگری که تجربه کمتری در حوزه تصویر دارد یا اصولا تجربه تئاتر ندارد، اگر بخواهد از تصویر استارت بزند، انتقال حس مقابل دوربین و مقابل افرادی که پشت دوربین ایستاده‌اند، برای او سخت‌تر می‌شود. ولی این برای بازیگری که از تئاتر وارد کار تصویر شده، راحت‌تر بوده و اعتماد به‌نفس بیشتری در مقابل دوربین خواهد داشت، طوری که گویی ترس او ریخته است.
عطر شش‌ساله محبوبه‌ها
نوشین تبریزی، بازیگر و نویسنده نمایش «محبوبه‌ها» که به‌تازگی پس از شش‌سال دوباره روی صحنه رفت، در گفت‌وگویی بیان کرد: در اواخر سال 1396 با دوست دیرینه‌ام خانم ژاله صامتی تصمیم گرفتیم با همکاری یکدیگر اثری را روی صحنه ببریم و درباره ایده‌های مختلفی چون آسیب‌هایی که زنان ممکن است به هم وارد کنند، صحبت کردیم و در نتیجه نمایشنامه «محبوبه‌ها» نوشته شد. من نقش لیلا را برای شخص خانم صامتی نوشته بودم و بعد از شروع تمرین‌ها، به پیشنهاد ایشان، به‌عنوان بازیگر در نقش نسرین حضور پیدا کردم. کاراکتر نسرین یک کاراکتر شکل‌دهنده در اثر است که به دلیل آسیب‌هایی که تجربه کرده در تلاش است به دیگران آسیب بزند. من قصه‌گو و البته عاشق قصه‌شنیدن هستم و فکر می‌کنم آدم‌ها دوست دارند قصه بشنوند. به همین دلیل زمانی که به‌عنوان نویسنده دست به نگارش می‌زنم، دوست دارم چیزی را برای مخاطبانم تعریف کنم؛ چراکه به نظر من آدم‌ها دوست دارند حدیث نفس خود را روی صحنه ببینند. بالای 60 درصد از افرادی که آثار مرا به تماشا می‌نشینند، خوشبختانه با کار ارتباط برقرار کرده و دوست داشته‌اند. این اتفاق در دور اول اجرای نمایش «محبوبه‌ها» نیز افتاد و مورد پسند تماشاگران قرار گرفت. از آنجاکه کاراکتر نسرین توسط من خلق و نوشته شده است، نسبت به آن اشراف بیشتری داشتم و به نظر خودم در اجرا به آنچه در ذهنم بود، خیلی نزدیک شده‌ام؛ البته که هر اثر هنری و هر بازیگری قابل نقد است اما من تلاش کردم از ماجرای خلق شخصیت به‌عنوان نویسنده و ایفای آن روی صحنه، بهترین شکلِ استفاده را داشته باشم. این روزها تئاتر کار‌کردن بسیار سخت شده است؛ با این‌حال امیدوارم شرایط فراهم شود و بتوانم یکی از نمایشنامه‌هایم را به‌عنوان نویسنده و کارگردان روی صحنه ببرم. در این مدت نمایشنامه‌ای برای خانم سیما تیرانداز نوشته‌ام که در حال حاضر آخرین نمایشنامه من است و بسیار دوستش دارم. البته متنی هم برای خانم الهام پاوه‌نژاد نوشته‌ام که امیدوارم شرایط اجرای آن نیز فراهم شود. برای تمام افرادی که در بازیگری فعال هستند، آرزو می‌کنم یک‌بار حضور روی صحنه تئاتر را تجربه کنند، چون قطعا هیجان صحنه را با هیچ چیز دیگری عوض نخواهند کرد. حالا که بعد از سه سال روی صحنه می‌روم، بسیار هیجان‌زده هستم و امیدوارم حالم با نقش و همراهی تماشاگران خیلی‌خوب شود.
ندا حسنی - خبرنگار
شما بازیگر گزیده‌کاری هستید؛ غالبا با چه‌معیارهایی ایفای یک نقش تلویزیونی را می‌پذیرید؟
معمولاً یک بازیگر مدت‌ها منتظر می‌ماند تا کاری به او پیشنهاد شود که هم قابل ارائه باشد و هم پشت صحنه کار را دوست داشته باشد، طوری که مورد توجه مردم نیز واقع شود. خوشبختانه، سریال اخیرم، دربندون،همه این ویژگی‌ها را داشت.در بهمن سال گذشته از من دعوت شد تا برای بازی در این مجموعه با آقای لفافیان، کارگردان کار صحبت‌هایی انجام دهم. با توجه به شناختی که از او و تیم بازیگران مجموعه از گذشته داشتم، بازی در مجموعه برایم جذاب بود و موجب شد که همکاری با این سریال را بپذیرم. ضمن این‌که هریک از بازیگران حاضر در مجموعه، از گذشته، برای مردم جذابیت خود را داشته‌اند. این اولین همکاری من با آقای لفافیان بود که شاید آخرین کارهای تصویری‌ای که کرده بودم، مثل سال گربه یا سریال روزی روزگاری مریخ، در انتخاب‌شدن من از جانب کارگردان تأثیرداشت.
با توجه به این‌که شما جزو نمایشنامه‌نویسان شناخته‌شده نیز هستید، علاوه بر مواردی که به آن اشاره کردید، قطعا باید محتوا را نیز در نظر داشته باشید. آثار باید از این منظر چه ویژگی‌ای داشته باشند؟ مثلا قصه سریال اخیر شما در زمان گذشته می‌گذشت؛ این خصیصه می‌تواند باعث جذب مخاطب شود؟
از آنجا که آدم‌ها دوست دارند قصه بشنوند، باید قصه‌ها گفته شوند و قصه را باید از جایی شروع کرد. آرام‌آرام پیش رفت تا شنونده در طی شنیدن قصه، با آن همراه شود و این ربطی به قدیمی‌بودن یا جدید‌بودن فضای قصه ندارد. هرچند که فضای قدیمی می‌تواند به‌دلیل نوستالژیک‌بودنش برای نسل گذشته، جذابیت‌های بیشتری داشته باشد. عواملی چون نوع پوشش، نوع گفت‌وگو و فضاهای آن، نوستالژی‌هایی دارد که مردم دوستش دارند. علاوه بر‌این، چون معمولا آدم‌ها دوست دارند قصه بشنوند و مشتاق هستند بدانند که آخر قصه به کجا می‌انجامد، یکی از جذابیت‌های سریال همین قصه‌گویی است.
در زمینه بازیگری، نقش‌های طنز را بیشتر می‌پسندید یا نقش‌هایی که جدی هستند؟
در سریال جدیدم نقشی کاملاً جدی دارم و البته خود من در نوشتن و نمایشنامه، فضاهای جدی را انتخاب می‌کنم؛ به‌خصوص مواقعی که خودم قرار است کارگردانی کنم، مگر این‌که دوستی پیشنهاد بدهد که برای او در فضای طنز یا کمدی بنویسم. در هر‌حال، اولویت من در بازی و نویسندگی، فضای جدی است و البته خدا را شاکرم که مردم من را در نقش طنز نیز دوست دارند. کارهای طنزی که من تاکنون بازی کرده‌ام از آثار کارگردانان متفاوت، کارهای پرمخاطبی بودند و تماشاگران، من را دیده‌اند. از این‌که توانسته‌ام لبخندی را بر لبان‌شان بنشانم و به‌واسطه آن لبخند، من را به‌خاطر بسپارند، خدا را شاکرم!
بازیگری درآثار نمایشی کمدی و جدی، تا چه اندازه با یکدیگر به‌لحاظ فنی تفاوت دارد؟ و این تفاوت‌ها چقدر برای شما در جایگاه بازیگر قابل لمس است؟
بازیگری بسته به این‌که بازیگر فضای کمدی یا جدی را تجربه می‌کند، کاملاً متفاوت است؛ صحنه‌ای که بازیگر در آن قرار می‌گیرد نیز به‌نوعی در فرآیند القای حسی به بازیگر مؤثر است. در کار جدی، شاید حتی حس بازیگر، زندگی او را هم تحت‌تأثیر قرار دهد و تا روزها و ماه‌ها او را درگیر کند؛ اما این مسأله در کار کمدی و طنز کمتر نمود پیدا می‌کند. در کار کمدی، می‌بایست در لحظه، خنده و شادی ایجاد شود و به اصطلاح کار در بیاید که انجام آن به‌صورت کاملا تجربی ممکن خواهد بود. خود من از سال ۸۴ به‌صورت حرفه‌ای، کار تئاتر و تصویر کرده‌ام و تجربه‌ای قریب بر بیست سال در این حرفه دارم. حضور در صحنه و تصویر به شما خواهد گفت که چگونه عواطف و احساسات خود را کنترل کنید و آن احساس را به صورت متداول اجرا نمایید.
کارنامه هنری‌تان در تصویر و تئاتر پربار است، در این میان، مخاطبان بیشتر به واسطه کدام نقش‌آفرینی شما را به‌یاد می‌آورند؟
مخاطبان من، در این اواخر مربوط به سال گربه مصطفی تقی‌زاده و جوجه‌تیغی مستانه مهاجر هستند. بخش دیگری از مخاطبان من نیز مخاطبان تئاتر هستند که نباید آنها را دست‌کم گرفت. مخاطب وسیعی در تئاتر داریم که ممکن است در مقایسه با مخاطب سینما کمتر باشند ولی آنها از دنبال‌کنندگان جدی کارهای من بوده‌اند که در شناخته‌شدن بیشتر من، تأثیر به‌سزایی داشتند که امیدوارم نظر همه آنها در این سریال نیز جلب شده باشد.
دلیل علاقه بیشتر بازیگران از جمله خود شما، به صحنه تئاتر نسبت به قاب تصویر چیست؟
دقیقا این علاقه بیشتر به سمت تئاتر است و خود من بسیار به کارگردانی در تئاتر علاقه دارم و مدت‌هاست که چه به‌لحاظ بازی و چه کارگردانی، مشتاق صحنه هستم. فضای تئاتر به‌گونه‌ای است که اگر کسی خودش تجربه نکند، شاید کمتر بتوان عشق یک بازیگر یا کارگردان را به صحنه تئاتر توصیف کرد.برای شخص من، تئاتر جذابیت خاص و ویژه‌ای دارد، چراکه تئاتر بازیگر را بیشتر صیقل می‌دهد و بیشتر او را می‌سازد. در تئاتر چیزهایی می‌آموزیم که شاید این آموخته‌ها در تصویر کمتر باشند. به نظر من، چون تئاتر بیشتر چکش‌کاری می‌کند، از این رو بازیگر تئاتر در تصویر بهتر ظاهر می‌شود نه این‌که صرفاً قوی‌تر از بازیگر تصویر باشد.
هر چند بسیاری باور دارند که بازیگری در تئاتر سخت‌تر است اما بازی مقابل دوربین نیاز به بروز احساسات در لحظه دارد. با حساب این موضوع، القای حس مقابل دوربین دشوارتر از القای احساس در صحنه نیست؟
این‌که بازیگری در مقابل دوربین به‌لحاظ بروز احساسات در لحظه، سخت‌تر از اجرای صحنه‌ای است را قبول ندارم؛ هرچند در تصویر، بازیگر در لحظه، بازی می‌کند اما در تئاتر مثلا سی‌شب قرار است این حس حفظ شود و تداوم داشته باشد. احساس بازیگر عین آن سی شب می‌بایست تازگی داشته باشد. ضمن این‌که بازیگری که تجربه کمتری در حوزه تصویر دارد یا اصولا تجربه تئاتر ندارد، اگر بخواهد از تصویر استارت بزند، انتقال حس مقابل دوربین و مقابل افرادی که پشت دوربین ایستاده‌اند، برای او سخت‌تر می‌شود. ولی این برای بازیگری که از تئاتر وارد کار تصویر شده، راحت‌تر بوده و اعتماد به‌نفس بیشتری در مقابل دوربین خواهد داشت، طوری که گویی ترس او ریخته است.
عطر شش‌ساله محبوبه‌ها
نوشین تبریزی، بازیگر و نویسنده نمایش «محبوبه‌ها» که به‌تازگی پس از شش‌سال دوباره روی صحنه رفت، در گفت‌وگویی بیان کرد: در اواخر سال 1396 با دوست دیرینه‌ام خانم ژاله صامتی تصمیم گرفتیم با همکاری یکدیگر اثری را روی صحنه ببریم و درباره ایده‌های مختلفی چون آسیب‌هایی که زنان ممکن است به هم وارد کنند، صحبت کردیم و در نتیجه نمایشنامه «محبوبه‌ها» نوشته شد. من نقش لیلا را برای شخص خانم صامتی نوشته بودم و بعد از شروع تمرین‌ها، به پیشنهاد ایشان، به‌عنوان بازیگر در نقش نسرین حضور پیدا کردم. کاراکتر نسرین یک کاراکتر شکل‌دهنده در اثر است که به دلیل آسیب‌هایی که تجربه کرده در تلاش است به دیگران آسیب بزند. من قصه‌گو و البته عاشق قصه‌شنیدن هستم و فکر می‌کنم آدم‌ها دوست دارند قصه بشنوند. به همین دلیل زمانی که به‌عنوان نویسنده دست به نگارش می‌زنم، دوست دارم چیزی را برای مخاطبانم تعریف کنم؛ چراکه به نظر من آدم‌ها دوست دارند حدیث نفس خود را روی صحنه ببینند. بالای 60 درصد از افرادی که آثار مرا به تماشا می‌نشینند، خوشبختانه با کار ارتباط برقرار کرده و دوست داشته‌اند. این اتفاق در دور اول اجرای نمایش «محبوبه‌ها» نیز افتاد و مورد پسند تماشاگران قرار گرفت. از آنجاکه کاراکتر نسرین توسط من خلق و نوشته شده است، نسبت به آن اشراف بیشتری داشتم و به نظر خودم در اجرا به آنچه در ذهنم بود، خیلی نزدیک شده‌ام؛ البته که هر اثر هنری و هر بازیگری قابل نقد است اما من تلاش کردم از ماجرای خلق شخصیت به‌عنوان نویسنده و ایفای آن روی صحنه، بهترین شکلِ استفاده را داشته باشم. این روزها تئاتر کار‌کردن بسیار سخت شده است؛ با این‌حال امیدوارم شرایط فراهم شود و بتوانم یکی از نمایشنامه‌هایم را به‌عنوان نویسنده و کارگردان روی صحنه ببرم. در این مدت نمایشنامه‌ای برای خانم سیما تیرانداز نوشته‌ام که در حال حاضر آخرین نمایشنامه من است و بسیار دوستش دارم. البته متنی هم برای خانم الهام پاوه‌نژاد نوشته‌ام که امیدوارم شرایط اجرای آن نیز فراهم شود. برای تمام افرادی که در بازیگری فعال هستند، آرزو می‌کنم یک‌بار حضور روی صحنه تئاتر را تجربه کنند، چون قطعا هیجان صحنه را با هیچ چیز دیگری عوض نخواهند کرد. حالا که بعد از سه سال روی صحنه می‌روم، بسیار هیجان‌زده هستم و امیدوارم حالم با نقش و همراهی تماشاگران خیلی‌خوب شود.
ندا حسنی - خبرنگار
