رسانه‌های خارجی طوری فضا را درست کرده‌اند که مربیان و بازیکنان خارجی فکر می‌کنند ایران چه خبر است و اگر بخواهند بیایند، رقم‌های نجومی می‌خواهند. 
مورد بعدی رانت و تخلف است. یک مربی لیگ برتری قراردادی 6 برابری در ایران بسته بود. بازیکن داشتیم که حاضر بوده 50 هزار دلار بگیرد و 300 هزار دلار بست. چرا؟  ایراد هم مشخص است. هیچکس حساب و کتاب پس نمی‌دهد. مثلا مدیری بود در یکی از باشگاه‌های بزرگ ایران، هزار و یک حرف پشتش بود ولی او را صدا کردند و جواب خواستند؟ ساز و کار درستی برای این موضوع وجود ندارد. به همین دلیل بعدی‌ها هم می‌آیند و به سادگی تخلف می‌کنند. 
شاید خیلی‌ها بگویند ایراد از قراردادهای ماست. من اما مخالفم. ما اگر بهترین قرارداد دنیا را هم ببندیم ولی به تعهدات‌مان عمل نکنیم به مشکل می‌خوریم. شما باید پول طرف را در تاریخ تعیین شده بدهید. وقتی ندهید سوء‌استفاده کرده و فسخ می‌کند و با ضرر و زیان پولش را می‌گیرد. ما در کمیته تعیین وضعیت از مدیران می‌پرسیدیم شما که می‌دانید تحریم هستیم چرا قرارداد بالا بستید؟ می‌گفتند ما روی یک صرافی در دبی حساب کرده بودیم یا فلان پول را چمدانی به طرف می‌دادیم اما فلان مشکل پیش آمد. می‌گفتند هدف ما دور زدن تحریم‌ها بوده ولی به چه قیمتی؟