من به دنیای امروز تعلق ندارم. اهل شعر وکتابم‌؛ دلبسته‌ چیزهایی که در زمان پدرومادرم زنده وجاری بود؛ وحالا در هیاهوی اینستاگرام و پلتفرم‌های مجازی گم شده‌اند. من دهه‌‌هشتادی‌ام اما دلم هوای روزهای نوجوانی پدرم را کرده‌؛ روزهایی در دانشسرا با بوی کاغذ و کتاب و صدای شهید همت از رادیویی کوچک؛ همان روزهایی که هنر و ادبیات هنوزرونق داشت. پدر و مادرم در دورانی زندگی کردند که مقاومت بخشی از روزمرگی بود؛ نسلی که صبح‌شان با خبر شهادت آغاز می‌شد و شب‌شان را با دعا و امید به فردا به پایان می‌رساندند. ساده می‌زیستند اما عمیق. کم داشتند اما دل‌شان پر بود. 
تناقض تلخی است‌؛ تمام آرمان‌ها و ارزش‌های نسل قبل، امروز زیر سایه‌ سنگین رسانه‌های مدرن محو شده‌اند و نسل جدید در چنگال جنگ نرم، گاه منتقد همان نسلی شده‌اند که ریشه‌های ما را ساخته‌اند.حالا من مانده‌ام و دلتنگی برای آن روزهای اصیل. در میان شلوغی تکنولوژی دنبال صداقتی می‌گردم که نسل قبل با آن نفس می‌کشید و شاید همین دلتنگی، نقطه‌ مشترک ما باشد. ما سه نفر (من، پدر و مادرم) با تمام تفاوت‌ها عاشق یک چیزیم: ایران. شیوه مقاومت‌مان فرق دارد اما ریشه در یک خاک داریم‌. یکی با اسلحه، یکی با دعا، یکی با قلم و این یعنی ما هنوز، در عمق جان‌مان به یکدیگر متصلیم. 

ساجده وطن‌خواه - کرمان