مریم نشیبا نه فقط یک گوینده بلکه روایتگر مهر و مهربانی بود. او با صدایش، قصه نمی‌گفت، جادو می‌کرد. گویی واژه‌ها بر زبانش شکوفه می‌دادند و هر جمله‌اش چون نسیم ملایمی بر دل می‌نشست. در دنیایی که صداها گاه خشن و ناهنجار شده‌اند، صدای او یادآور صمیمیت، صداقت و آرامشی گمشده بود؛ گویی صدای مادربزرگ‌ها بود در دل شب، وقتی قصه‌های‌شان را با عشق برای نوه‌ها تعریف می‌کردند.او تنها صدای قصه‌های کودکانه نبود؛ در برنامه‌هایی چون گلبانگ، و در عرصه‌های ادبی و فرهنگی دیگر نیز خوش درخشید. صدای گرم و بیان نافذش در روایت شعر و نثر، به‌ویژه متون فاخر فارسی، روحی تازه به واژه‌ها می‌بخشید و شنونده را با خود به سفری در ژرفای ادب فارسی می‌برد.او سال‌هاست در رادیو فعالیت می‌کند، بی‌آن‌که ادعایی داشته باشد اما با اثرگذاری عمیق. صدایش، پل ارتباطی میان نسل‌ها بود؛ صدایی که در حافظه جمعی ما جاودانه شد.مریم نشیبا از آن دست آدم‌هایی‌ است که بودن‌شان برکت است و صدای‌شان، مرهمی بر زخم‌های پنهان روزگار. بی‌گمان، نام او در تاریخ رادیوی ایران با طلا نگاشته شده و صدایش تا همیشه در خاطرمان زنده خواهد ماند.