آموزگاری همان کلید گشاینده‌‌ گنجینه‌های بی‌کران دانش است که به برکت «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ»، دروازه‌های حکمت را به روی بشریت می‌گشاید و آموزگار واسطه‌ فیض الهی است که نهال معرفت را در جان‌های تشنه می‌کارد و با آب حیات اندیشه، بوستان وجود آدمی را به بار می‌نشاند. از این‌رو امروز که آخرین روز از هفته معلم در کشور سپری می‌شود و به نام «معلم، راوی عشق و ایثار» نام‌گذاری شده باید تاکید کرد که معلم، تنها آموزگار الفبا نیست‌؛ او پرورش‌دهنده‌ تفکر، پاسدار هویت ملت‌ها و معمار تمدن‌های ماندگار است.  در روزگاری که سرگشتگی و شتاب‌زدگی، رشته‌های پیوند انسان‌ها را سست می‌کند، معلم چون چراغی فروزان، اجتماعی شگرف را در جهان بزرگ کلاس درس می‌پروراند. اجتماعی از کودکان و نوجوانان که هرکدام با ویژگی‌های فردی، شرایط و توانمندی و آرزوهای متفاوت قدم در مدرسه گذاشته‌اند. ‌معلم نقطه عطف وحدت و همدلی آنان است تا در کلاس‌ درس، نه‌تنها دانش که دوستی و توامان درک تفاوت‌ها را بیاموزاند. او در دست کوچک شاگردان، نهال محبت، همدلی می‌نشاند و نشان می‌دهد چگونه می‌توان فراتر از تفکر خلاق و انتقادی، تفکر مراقبتی را پرورش دادو دوستی را سرمشق کرد و به دانش‌آموزان می‌آموزد که تفاوت‌ها نه‌تنها تهدید نیستند، بلکه فرصتی برای تکامل جمعی‌اند. این همان «وفاق ملی» است که در سایه‌ ساربان دانایی معلم تحقق می‌یابد تا همدلی نه‌تنها شعار که سبک زندگی شود.  امروز در نظریه‌های فلسفی تعلیم و تربیت، بر همگان واضح و مبرهن است که تعلیم و تربیت آن نیست که ذهن کودک را انبار اطلاعات کند، بلکه آن است که جرقه‌ پرسش را در جان او بزند و بال اندیشه‌اش را بگشاید. معلم و مربی خلاق، شاگردان را از تکرار محفوظات می‌رهاند و آنان را به قله پرسشگری و فرازهای نوآورانه رهنمون می‌شود. او با طرح پرسش‌های بنیادین، ذهن‌ها را به تکاپو می‌اندازد. 

حامد علامتی | مدیر‌عامل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان