علم تغذیه امروز تأکید دارد که کاهش وزن مؤثر،نه با محرومیت مطلق بلکه با تنظیم منطقی انرژی دریافتی، حفظ تعادل ریزمغذی‌ها وایجاد الگوی پایدارزندگی سالم به دست می‌آید. نخوردن یاگرسنگی کشیدن طولانی‌مدت، بدن راوارد وضعیت هشدار می‌کند. دراین حالت، متابولیسم پایه کاهش می‌یابد تا بدن انرژی کمتری مصرف کند.این یعنی حتی اگر‌ فردکالری کمی دریافت کند، بدن با سازوکارهای دفاعی، روند چربی‌سوزی را کندمی‌سازد.به‌علاوه، درشرایط گرسنگی مزمن،بدن به جای چربی‌ها از ذخایر ارزشمند عضلانی به‌عنوان منبع انرژی استفاده می‌کند.درنتیجه، نه‌تنها بافت عضلانی تحلیل می‌رودبلکه عملکردهای حیاتی مانند قدرت بدنی، ایمنی، تمرکز ذهنی و خلق‌وخو نیز مختل می‌شود.یکی دیگر از پیامدهای «هیچی نخوردن» در رژیم، کمبود شدید ریزمغذی‌ها مانند ویتامین‌ها و مواد معدنی است. کاهش یا حذف وعده‌های غذایی می‌تواند به کم‌خونی، ضعف سیستم ایمنی، ریزش مو، خشکی پوست، یبوست مزمن و حتی پوکی استخوان دردرازمدت منجر شود. بسیاری ازاین آسیب‌ها خاموش و تدریجی‌ هستند ووقتی ظاهر می‌شوند به مداخلات درمانی نیاز دارند. از سوی دیگر، گرسنگی‌کشیدن می‌تواند به اختلال در رفتار تغذیه‌ای منجرشود.افرادی که خودراازخوردن محروم می‌کنند،به‌طور ناخودآگاه دچار پرخوری‌های ناگهانی،حملات خوردن شبانه یا حتی اختلالات روحی می‌شوند. این نوسانات روانی - رفتاری نه‌تنها وزن را به حالت اولیه بازمی‌گرداند، بلکه بار روانی و عاطفی شدیدی بر ‌فرد تحمیل می‌کند. در مقابل، یک رژیم علمی و اصولی با درنظرگرفتن نیازهای انرژی پایه (BMR)، ترکیب بدن(درصد چربی و عضله)، سطح فعالیت روزانه، شرایط پزشکی و ترجیحات غذایی ‌فرد طراحی می‌شود.در چنین رژیمی، غذا خوردن نه‌تنها ممنوع نیست بلکه واجب است. با این تفاوت که انتخاب مواد غذایی مغذی، مصرف به‌اندازه، کنترل وعده‌ها و اصلاح الگوی زندگی جایگاه ویژه‌ای می‌یابند.

شقایق اسماعیلی - کارشناس تغذیه