حالا این تنه هم باید ازخود مراقبت کندوهم نیازهای شاخه جوانش رافراهم سازد. این یعنی تقبل مسئولیت با کمال‌میل و در سکوتی پرمعنا.
اینجا آن تنه در نقش قیم وآن شاخه، طفلی که تازه رو‌به‌رشد وبزرگ‌شدن است.وقتی نگاهت به آن شاخه درحال رشد می‌افتد، گویی جز تنه اصلی، حامی و تکیه‌گاه دیگری ندارد و فقط آن تنه است که از شیره جانش برای زنده‌ماندن، رشد و تکامل به آن شاخه کوچک می‌بخشد و از جان و جسم برایش مایه‌می‌گذارد.
این تشابه در زندگی ما انسان‌ها نیز صادق است. پدر و مادری که در قبال پرورش و تربیت کودک از هیچ تلاشی مضایقه نمی‌کنند تا دلبندشان به سرمنزل نیک برسد. این یک‌طرف روایت است اما کم نیستند خانواده‌هایی که پیرامون ما به‌چشم می‌خورند و از زیر بار این مسئولیت‌های اصلی به‌نوعی شانه خالی می‌کنند.کودکان درنقش آن شاخه تازه نورسته که تکیه‌گاه‌شان والدین هستندکه به توجه (روحی،جسمی و عاطفی) از جانب والدین‌شان نیاز مبرم دارند و لازم است، والدین مانند آن تنه به‌ظاهر خشکیده تا آخرین نفس در ایفای نقش پدر و مادر در قبال کودک خود از پای ننشینند و وظایف سنگین تغذیه، تربیت و رشد روح، جسم و روان غنچه‌های زندگی‌شان را به نحو شایسته انجام دهند. اما برخی والدین چه بی‌تفاوت از کنار این ماجرا عبور می‌کنند. والدین کودکان کار و خیابان را می‌گویم، دیدم دخترک زیبارو و بازیگوشی را که به‌جای بودن در کلاس درس، گذراندن زمان در کانون گرم خانواده، درک ودریافت محبت و مهربانی از ناحیه خانواده و به‌‌جای تفریحات سالم، درحال کارکردن است؛ آن‌ هم به شکلی سرگردان وبی‌هدف.واضح‌ترین این سردرگمی، تقاضای کمک مالی ازشهروندان و عابران توسط همین بچه‌هاست. این کودکان نیزحق زندگی و حق گذران عمر به‌نحو پسندیده دارند. باطن آنها همانندلوحی‌سفید است که آنهارامستعدفراگیری هرچیزونقش‌پذیری هرحرکت ورفتاری‌‌می‌کندواگربه‌جای نقش‌پذیری صحیح، خدای‌ناخواسته درزمین ناهنجاری‌های اجتماعی بازی کنند،چه‌بسا مهارشان غیرممکن‌تر ازاکنون خواهدبود.ای‌کاش کسانی که درزمینه ساماندهی این بچه‌های معصوم،دستی برقدرت تصمیم‌گیری دارند تا دیرنشده فکری عاجل کنند ونسلی که رو‌به بیراهه‌رفتن داردرانجات دهند. 

مختار ایوبی - چاردیواری