معمولا والدینی که خیلی نگرانند یا در همه جا مراقب فرزندان‌شان هستند، به صورت وابسته رشد می‌کنند و زمانی هم که بزرگ می‌شوند، اضطراب جدایی در آنان بیشتر از سایر کودکان است. گاهی هم کودکانی که با آسیب‌های جدایی در دوران کودکی همانند ندیدن چند روزه مادر خود مواجه بودند، این اضطراب در آنها دوچندان می‌شود. ازسوی دیگر دیر جدا کردن کودکان هم مسأله‌ای است. مثل زمانی که کودک به شش یا هفت سالگی رسید تازه والدین تصمیم می‌گیرند که اتاق کودک را جدا کنند؛ این شرایط سختی است چرا که کودک در سال‌های متمادی به این منوال عادت کرده، اما پس از یک‌سالگی هر زمانی که کودک در ساعت‌هایی از شب شیر نمی‌خورد، می‌تواند که جدا بخوابد. با توجه به این‌که 10 تا ۱۱ سالگی کودک نتوانسته مستقل شود، حتما باید ریشه‌های هراس از تنها خوابیدن شناسایی شود. بعد از تشخیص و حل ریشه ترس، قاطع‌بودن والدین نیز در این بین حائز اهمیت است. آنان باید به فرزند خود نه‌‌تنها در کلام بلکه در عمل نیز «نه» بگویند. تحقیقات مختلفی در زمینه جدا کردن محل خواب کودک انجام‌شده که اگر اتاق خواب کودک جدا شود یا نشود، چه تفاوتی برای آنان دارد. این مسأله خیلی آسیب‌زننده نیست به‌جز این‌که کودک شخصیت خیلی وابسته‌تری پیدا می‌کند. و معمولا در درازمدت والدین از این موضوع گله‌مندند؛ چراکه فرزندشان روحیه وابسته‌تری نسبت به سایر هم سن و سال‌های خود دارند.