افرادی که نمی‌توانند با اطرافیان خود به‌درستی ارتباط برقرار کنند، تنها می‌مانند. از طرف دیگران طرد و گاهی به سمت بزهکاری کشیده می‌شوند. علاوه‌بر این، اختلالاتی مانند اوتیسم،هراس اجتماعی، کمبود اعتماد‌به‌نفس، خجالتی بودن، اضطراب، علاقه‌مندی‌های خاص، مهاجرت، افسردگی، زندگی شهری،تکنولوژی، اختلال یادگیری، بیش‌فعالی، کم‌توجهی،هوش بیش ازحد و...هم باعث می‌شود فرد در برقراری ارتباط اجتماعی با دیگران عملکرد ضعیفی داشته باشد. درنتیجه این نقصان، فرد دچار مشغولیت‌های ذهنی و افکار منفی می‌شود و مکررا خود را بادیگران مقایسه و سرزنش می‌کند. احساس می‌کند توانایی برقراری ارتباط با دیگران را ندارد و از بیان خواسته‌های خود عاجز است و درنتیجه دچار اضطراب، خشم و افسردگی و...می‌شود. انسان موجودی است اجتماعی و برقراری ارتباط با دیگران، بخش مهمی از زندگی فردی و اجتماعی اوست. ارتباط اجتماعی، لازمه موفقیت و سلامت روانی اوست. بنابراین مجبور به یادگیری مهارت‌های اجتماعی است. برای رفع مشکل، ابتدا باید روی کاهش اضطراب تمرکز کرد و سپس با یادگیری مهارت‌های کلامی و اجتماعی، گام به گام اصلاحات لازم را انجام داد. برقراری تماس چشمی صحیح، لحن مناسب، گوش دادن به دیگران، پیدا کردن هم‌صحبت و تمرین مکالمه رودر رو، پاسخ دادن و صحبت کردن با دیگران در مورد نقاط مشترک، رعایت نوبت در صحبت کردن و نپریدن وسط صحبت دیگران، سؤال کردن به‌موقع درصورت متوجه نشدن کلام فرد مقابل، نشان دادن اشتیاق شنیدن صحبت‌های طرف مقابل، تناسب زبان بدن و زبان کلام و ...ازجمله مهارت‌های ضروری است.

معصومه صبور روح | کارشناس مشاوره