شهید طالب حیدری در خانواده متدین متولد شد. در نوجوانی در کنار تحصیل به کار هم مشغول شد تا کمک‌خرج خانواده باشد. او در دوران انقلاب در جلسات و فعالیت‌های انقلابی شرکت می‌کرد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی با تشکیل بسیج جز اولین نفراتی بود که در آن عضو شد. با شروع جنگ تحمیلی و حمله رژیم بعث به ایران برای دفاع از میهن به جبهه رفت و در سال ۱۳۶۰ ملبس به لباس مقدس پاسداری شد. شهید حیدری در جنگ تحمیلی چندین بار مجروح شد و در اکثر عملیات‌ها به‌جز عملیات والفجر مقدماتی که به‌دلیل مجروحیت دوران نقاهتش را می‌گذراند، شرکت داشت. شهید حیدری در سال ۱۳۷۱ فرمانده‌ گروهان غواصی یک مأموریت ویژه دریایی را بر‌عهده گرفت اما در آنجا با ناوشکن دشمن درگیر و شناور سپاه دچار آتش‌سوزی شد. سه نفر از نیروها شهید و سه دیگر به‌شدت مجروح شدند. بعد آن عملیات دیگر خبری از شهید طالب نبود. چون او به آرزویش که شهادت در گمنامی بود، رسید. نقل است که شهید حیدری بارها در میان جمع خانواده گفته بود: «دوست دارم شهید بشم و هیچ اثری از جسدم نباشه». همین‌طور هم شد و او ۲۲ سال گمنام ماند تا این‌که یک شب به خواب برادرش اردشیر آمد و محل شهادتش را نشان داد. بعد از چند ماه تحقیق و اجازه  نبش قبر از قوه قضاییه و آزمایش دی‌ان‌ای از همسر و بچه‌های شهید، فهمیدند پیکری که ۲۲ سال گمنام بود و در شاه عبدا... از لب دریا گرفته و تیمم کرده و به خاک سپرده بودند متعلق به شهید طالب حیدری است.  تشییع با شکوهی برای او در بندرماهشهر گرفتند و در آخر در کنار برادر شهید و همرزمانش در مزار شهدای ماهشهر به خاک سپرده شد.