زبان‌شناسان این پدیده را «فرسایش زبان مادری» می‌نامند‌؛ فرآیندی که در آن مهارت‌ فرد در زبان مادری کاهش می‌یابد، معمولا به این دلیل که دیگر از آن استفاده نمی‌کند. به‌گفته کارشناسان امکان فراموشی زبان مادری تحت شرایط خاصی وجود دارد، به‌ویژه در مورد کودکان خردسال که به کشوری دیگر مهاجرت کرده و زبان جدیدی یاد می‌گیرند. یکی از نمونه‌های بارز این پدیده کودکانی هستند که توسط خانواده‌های خارجی به فرزندی پذیرفته می‌شوند. 
لورا دومینگز، استاد زبان‌شناسی در دانشگاه ساوتهمپتون بریتانیا، در این‌باره می‌گوید هرچه‌فرد در زمان مهاجرت به سنین بالاتری رسیده باشد، احتمال حفظ زبان مادری او بیشتر است. در نتیجه احتمال این که یک نوجوان یا بزرگسال بخش‌های بزرگی از زبان مادری خود، مانند ساختار زمان گذشته را فراموش کند، بسیار کم است. تحقیقات نشان می‌دهد که پس از دوران بلوغ، که معمولا بین ۸ تا ۱۳سالگی در دختران و ۹ تا ۱۴سالگی در پسران رخ می‌دهد، فرسایش زبان مادری کمتر اتفاق می‌افتد. 
احتمالا دلیل این امر این است که پس از این سن، مغز کمتر انعطاف‌پذیر شده و پذیرای تغییرات کمتری می‌شود؛ اما کدام بخش از زبان مادری در معرض فراموشی است؟ لغات اولین بخش از زبان مادری هستند که می‌توانند به‌طور موقت فراموش شوند. به‌عنوان مثال یک دانشجوی اسپانیایی را تصور کنید که یک ترم در انگلیس درس خوانده است. وی پس از بازگشت به کشورش ممکن است متوجه شود که به‌یاد‌آوردن برخی واژگان یا عبارات اسپانیایی برایش دشوار شده است اما این بدان‌معنا نیست که آن کلمات به‌طور کامل از حافظه پاک شده‌اند‌ بلکه فقط بازیابی آنها در مغز زمان بیشتری می‌برد. مغز مانند یک کشوی بایگانی است که بین دو مجموعه واژگان متفاوت جست‌وجو می‌کند. با این حال، با غوطه‌ور‌شدن مجدد در زبان مادری، بازیابی این واژگان سریع‌تر می‌شود. برخلاف واژگان، ساختارهای دستوری در برابر فراموشی مقاوم‌تر هستند. در یک مطالعه که در سال ۲۰۲۳ در ژونال «یادگیری زبان» منتشر شد، محققان دریافتند اسپانیایی‌زبانانی که زبان انگلیسی را به‌عنوان زبان دوم یاد گرفته بودند، پس از ۱۵ سال زندگی 
در بریتانیا همچنان از زمان حال اسپانیایی به همان شیوه گذشته استفاده می‌کردند.