کنترل بیشتر آمریکا بر گرینلند ممکن است به‌خاطر موقعیت استراتژیک و منابع آن به‌نفع واشنگتن باشد. گرینلند در کوتاه‌ترین مسیر از اروپا به آمریکای شمالی قراردارد وبرای سیستم‌های هشداردهنده آمریکایی دربرابر موشک‌های بالستیک اهمیت دارد.آمریکا به‌دنبال گسترش حضور نظامی خود دراین منطقه از جمله استقرار رادار‌هایی برای نظارت بر آب‌های بین جزیره، ایسلند، و بریتانیاست. این آب‌ها به‌عنوان یک دروازه برای کشتی‌های تجاری و زیردریایی‌های هسته‌ای روسی محسوب می‌شوند. جزیره از نظر منابع معدنی، نفت و گاز طبیعی غنی است‌؛ با این حال، توسعه آن کند پیش می‌رود. فاصله پایتخت آن، نوک، با نیویورک کمتر از فاصله‌اش با کپنهاگ است. 
یک نظرسنجی در سال ۲۰۲۳ نشان داده است که ۲۵ مورد از ۳۴ ماده معدنی که کمیسیون اروپا آنها را مواد خام حیاتی می‌داند، در گرینلند یافت شده‌اند؛ موادی از قبیل گرافیت و لیتیوم که در ساخت باتری‌ها کاربرد دارند و همچنین عناصر کمیاب زمین که در وسایل نقلیه الکتریکی و ژنراتور‌های بادی استفاده می‌شوند.گرینلند استخراج نفت و گاز طبیعی را به دلایل محیط‌زیستی ممنوع کرده و توسعه بخش معدن با موانعی از جمله بروکراسی و مخالفت‌های بومیان مواجه است. این وضعیت باعث شده که اقتصاد گرینلند متکی به صید ماهی باشد که بیش از ۹۵ درصد از صادرات آن را شامل می‌شود و همچنین به کمک‌های سالانه دانمارک که حدود نیمی از بودجه عمومی را تأمین می‌کند. 
دانمارک به‌طور کلی سالانه کمتر از یک میلیارد دلار برای گرینلند صرف می‌کند که معادل ۱۷۵۰۰ دلار سالانه برای هر‌فرد از ساکنان آن است که تعدادشان ۵۷ هزار نفر است. گرینلند از قرن‌ها پیش تحت کنترل دانمارک بوده است، در گذشته به‌عنوان مستعمره و اکنون هم که به‌عنوان یک منطقه نیمه‌مستقل تحت پادشاهی دانمارک شناخته می‌شود. این جزیره به‌طور کلی تحت حاکمیت قانون اساسی دانمارک قرار دارد، بنابراین هرگونه تغییر در وضعیت قانونی آن نیازمند اصلاحات قانونی است.