داستان به‌صورت غیرخطی و با پرش‌های زمانی روایت می‌شود، جایی که راوی، که حالا زنی مسن است، به گذشته بازمی‌گردد و خاطراتش را با تأملاتی عمیق بازسازی می‌کند. این رمان همچنین به روابط خانوادگی پرتنش راوی، به‌ویژه با مادر افسرده و برادر بزرگ‌تر خشن او و تأثیر استعمار بر زندگی شخصیت‌ها می‌پردازد. یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های باغ گذر سبک نگارش مینیمالیستی و شاعرانه‌ دوراس است. نثر او موجز، پراحساس و در عین حال مبهم است، گویی خاطرات را از میان لایه‌های مه زمان بیرون می‌کشد. جملات کوتاه و پراکنده، همراه با فقدان دیالوگ‌های سنتی، حس رویاگونه‌ای به متن می‌بخشد. دوراس از ساختار خطی اجتناب می‌کند و به جای آن، داستان را در قالب پاراگراف‌های جداگانه و پرش‌های زمانی روایت می‌کند، که گاه خواننده را به چالش می‌کشد تا قطعات پازل را کنار هم بچیند.