او با همان صدای آرام و مطمئنش که بارها از او در قاب تلویزیون و روی پرده سینما شنیده‌ایم، تأکید می‌کند: «ساخت فیلم‌کوتاه ۱۰۰ ثانیه‌ای به‌دلیل زمان محدود خود، فرصتی منحصر‌به‌فرد برای تمرین و توسعه مهارت‌های فیلمسازی، به‌ویژه در قالب داستان‌گویی فشرده است. این نوع فیلم‌ها به فیلمسازان این امکان را می‌دهند که در یک زمان کوتاه، ایده‌ها و پیام‌های عمیق و تأثیرگذار را منتقل کنند. به‌علاوه، در دنیای امروز که توجه مخاطبان به سرعت جلب می‌شود، فیلم‌های کوتاه ۱۰۰ ثانیه‌ای می‌تواند به‌راحتی در رسانه‌های اجتماعی و پلتفرم‌های دیجیتال منتشر شده و تأثیر زیادی روی مخاطبان بگذارد.» فرهاد قائمیان که نخستین‌بار در فیلم «دمرل» (1372) ساخته یدالله صمدی بر پرده سینما ظاهر شد و از سال ۱۳۷۹ در تولیدات تلویزیونی نیز حضور یافت، تجربه‌ای غنی در حوزه نقش‌آفرینی دارد. او که پیشتر برای بازی در فیلم‌های «هیوا» (1377) و «استرداد» (۱۳۹۰) ‌نامزد دریافت سیمرغ بلورین نقش مکمل مرد شده بود، در سال۱۴۰۱ برای بازی درفیلم «غریب» نیز موفق به دریافت دیپلم افتخار همین بخش از جشنواره فیلم فجر شد. اما در ‌کنار این آثار سینمایی، قائمیان در چندین فیلم کوتاه برجسته نیز ایفای نقش کرده که هرکدام اثری عمیق و ماندگار در ذهن تماشاگران به‌جا گذاشته‌اند.«سکون»(بهترین فیلم جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه فرانسه)،«ناتمام»،«به‌شدت هرچه تمام‌تر»،«روز امتحان»،«تنها صداست که می‌ماند»، «بادبادک‌های کاغذی»، «روایت شتاب‌زده»، «آتش‌نشان کوچک»، «لحظه‌های گمشده» و «سمت راست من» از جمله فیلم‌های کوتاهی بوده که فرهاد قائمیان در آنها ایفای نقش کرده است. هر یک از این آثار، روایتگر لحظات عاطفی و انسانی در قالبی فشرده و دقیق است که به زیبایی توانایی فیلمساز را در برقراری ارتباط فوری و تأثیرگذار با مخاطب به نمایش می‌گذارد.او دربخشی از گفت‌وگو با اشاره به موضوعات قابل‌پرداخت در این قالب کوتاه گفت: «در۱۰۰ثانیه، می‌توان به مسائلی پرداخت که نیاز به بیان سریع و مؤثر دارد؛ موضوعاتی مانند لحظات احساسی کوتاه، داستان‌های خاص و تک، مسائل اجتماعی یا انسانی که بتوان در یک فضای محدود و با سرعت به آنها پرداخت. در واقع، بهترین انتخاب‌ها موضوعاتی هستند که از نظر عاطفی یا فکری بتوانند در مدت زمان کوتاه تأثیرگذاری زیادی داشته باشند.