بلکه ایمان عبارت است از پذیرایی و قبول مخصوصی از ناحیه نفس، نسبت به آنچه که درک کرده. علامت داشتن چنین قبولی‌ای این است که سایر قوا و جوارح آدمی نیز آن‌را قبول کرده، مانند خود نفس در برابرش تسلیم شود. اینجاست که می‌بینیم بسیاری از اشخاص با علم و درک زشتی و پلیدی عملی، مع‌ذلک به آن عمل اعتیاد دارند و نمی‌توانند خود را از آن بازدارند. برای همین است که فقط قبح آن‌را درک کرده‌اند، ولی ایمان به آن ندارند و در نتیجه تسلیم درک خود نمی‌شوند. ‌

​​​​​​​ترجمه تفسیر المیزان، جلد ۱۱، صفحه ۴۸۴