طرح نوی زهرا گودرزی
از گوشه و اطراف شنیده‌ام، شماری از منتقدین و نویسندگان حرفه‌ای از «ژنرال» راضی نبوده‌اند. راضی که نبوده‌اند هیچ، نسبت به نوع ادبیات و واژگان آن واکنش هم نشان داده‌اند و تمام و تمامیت هنرنمایی این کتاب را به‌صرف پاستوریزه نبودن، زیر سوال برده‌اند.
ژنرال، اولین رمان مستقل نویسنده‌ای جوان است که آمده تا با زبان داستان، بی‌محابا و گستاخانه از واقعیات اجتماعی در محله‌ای از محلات تهران که خاستگاه و زادگاه بسیاری از معضلات و اتفاقات ریز و درشت و غیرقابل باور است، داد سخن بدهد. محله‌ای که می‌تواند یک نماد یا مشتی نمونه خروار باشد!
از همان خط اول فصل اول، نگارش غیر‌دیکته‌ای کتاب، صمیمیتی بین نویسنده و خواننده ایجاد می‌کند که سبب می‌شود هردو، دست در دست هم در کوچه پس‌کوچه‌های تنگ و تاریک و غم‌بار داستان، همراه شخصیت‌های کتاب شوند؛ همراه خانواده‌ای که نوه‌شان ابراهیم، اول‌شخص کتاب می‌شود و در این راه، پدر، پدربزرگ، مادربزرگ و اهالی محله او را همراهی می‌کنند.خواننده در این کتاب با چشمانی نگران و معذب باید لحظه به لحظه منتظر اتفاق و حادثه‌ای جدید باشد که نویسنده، هنرمندانه و بی‌رحمانه، یک‌به‌یک آنها را به تصویر کشیده و ازجنایات ومعضلاتی که کمتر کسی باورمی‌کند در پایتخت رقم بخورد، پرده برمی‌دارد.پیش‌تر، کتاب‌هایی مثل «برج سکوت» و «ویولون‌زن روی پل» از مقوله درام و تراژدی دردآور اعتیاد به‌طور کامل و جامع سخن گفته، خط‌شکنی و سعی کرده‌اند در این باب، قدم‌های روشنگرانه و بدیعی بردارند، اما زهرا گودرزی و «ژنرال»ش، پا را فراتر از شرح یک رویداد اجتماعی گذاشته و به مدد قلم توانا، تشبیه و توصیفات کم‌نظیر، استفاده از ادبیات کوچه‌بازاری و احتمالا زیست تجربیات خاص با جماعت معتاد وخلافکار،دست به پرده‌دری ازیک رسوایی اجتماعی زده که شاید به مذاق عده‌ای خوش نیامده است. شخصیت‌پردازی خاص، فضاسازی کم‌نظیر و نگارش گیرا و روان توانسته است، کتابی با سوژه‌ای تکراری را به یک پدیده جذاب ادبی تبدیل کند. زهرا گودرزی، خشونت، اعتیاد، فقر، تنهایی و فساد را با قلم و زبانی روایت و ملموس می‌کند که شاید خواننده تا‌به‌حال، آن‌را تجربه نکرده است. او در این قصه روایی پرکشش، مشکلات روان‌شناختی غیرقابل‌انکار در جامعه را برای مخاطبش بازگو می‌کند.
نکته بدیع این کتاب، نمادسازی است که به لطافت و زیبایی کتاب می‌افزاید؛ اینکه زهرا گودرزی با زیرکی هر‌یک از شخصیت‌های کتاب را غیرمستقیم نماد یکی از مضامین دینی و اخلاقی به تصویر می‌کشد، روح و جان خواننده را جلا می‌دهد و او را سرمست لذت خواندن و فهمیدن چنین مفاهیم نابی می‌کند؛ آنچه انکارناپذیر است اینکه؛ کتاب ژنرال با نوع و نحوه نگارش ساده و روانش، با زبان لات‌منش، هجوآمیز و گاها چندش‌آورش، با بیان بی‌پرده معضلات اجتماعی دردآور، با تشبیه و توصیفات دلنشین، قلم گیرایش و... بنا داشته در عرصه ادبیات داستانی کشور، طرحی نو دراندازد که انداخته است... .
زینب گل‌محمدی - روزنامه‌نگار و پژوهشگر
از همان خط اول فصل اول، نگارش غیر‌دیکته‌ای کتاب، صمیمیتی بین نویسنده و خواننده ایجاد می‌کند که سبب می‌شود هردو، دست در دست هم در کوچه پس‌کوچه‌های تنگ و تاریک و غم‌بار داستان، همراه شخصیت‌های کتاب شوند؛ همراه خانواده‌ای که نوه‌شان ابراهیم، اول‌شخص کتاب می‌شود و در این راه، پدر، پدربزرگ، مادربزرگ و اهالی محله او را همراهی می‌کنند.خواننده در این کتاب با چشمانی نگران و معذب باید لحظه به لحظه منتظر اتفاق و حادثه‌ای جدید باشد که نویسنده، هنرمندانه و بی‌رحمانه، یک‌به‌یک آنها را به تصویر کشیده و ازجنایات ومعضلاتی که کمتر کسی باورمی‌کند در پایتخت رقم بخورد، پرده برمی‌دارد.پیش‌تر، کتاب‌هایی مثل «برج سکوت» و «ویولون‌زن روی پل» از مقوله درام و تراژدی دردآور اعتیاد به‌طور کامل و جامع سخن گفته، خط‌شکنی و سعی کرده‌اند در این باب، قدم‌های روشنگرانه و بدیعی بردارند، اما زهرا گودرزی و «ژنرال»ش، پا را فراتر از شرح یک رویداد اجتماعی گذاشته و به مدد قلم توانا، تشبیه و توصیفات کم‌نظیر، استفاده از ادبیات کوچه‌بازاری و احتمالا زیست تجربیات خاص با جماعت معتاد وخلافکار،دست به پرده‌دری ازیک رسوایی اجتماعی زده که شاید به مذاق عده‌ای خوش نیامده است. شخصیت‌پردازی خاص، فضاسازی کم‌نظیر و نگارش گیرا و روان توانسته است، کتابی با سوژه‌ای تکراری را به یک پدیده جذاب ادبی تبدیل کند. زهرا گودرزی، خشونت، اعتیاد، فقر، تنهایی و فساد را با قلم و زبانی روایت و ملموس می‌کند که شاید خواننده تا‌به‌حال، آن‌را تجربه نکرده است. او در این قصه روایی پرکشش، مشکلات روان‌شناختی غیرقابل‌انکار در جامعه را برای مخاطبش بازگو می‌کند.
نکته بدیع این کتاب، نمادسازی است که به لطافت و زیبایی کتاب می‌افزاید؛ اینکه زهرا گودرزی با زیرکی هر‌یک از شخصیت‌های کتاب را غیرمستقیم نماد یکی از مضامین دینی و اخلاقی به تصویر می‌کشد، روح و جان خواننده را جلا می‌دهد و او را سرمست لذت خواندن و فهمیدن چنین مفاهیم نابی می‌کند؛ آنچه انکارناپذیر است اینکه؛ کتاب ژنرال با نوع و نحوه نگارش ساده و روانش، با زبان لات‌منش، هجوآمیز و گاها چندش‌آورش، با بیان بی‌پرده معضلات اجتماعی دردآور، با تشبیه و توصیفات دلنشین، قلم گیرایش و... بنا داشته در عرصه ادبیات داستانی کشور، طرحی نو دراندازد که انداخته است... .
زینب گل‌محمدی - روزنامه‌نگار و پژوهشگر
