نسخه Pdf

ورزش یعنی شادی، نه اجبار

ورزش یعنی شادی، نه اجبار

از زمانی که یادم می‌آید، زنگ‌ ورزش برای همه دانش‌آموزان لذت‌بخش بوده است؛ حتی زمانی که باید تعدادی بارفیکس می‌زدیم تا شاید بتوانیم اندک نمره‌ای بگیریم یا وقتی که چندین‌بار، دور حیاط می‌دویدیم و به نفس‌نفس می‌افتادیم.

 زنگ‌ کلاس ورزش که به صدا درمی‌آمد،مبصر مغرورکلاس، همه رابه صف و لباس و کفش ورزشی و ناخن کوتاه همه را کنترل می‌کرد؛ هرکسی که یکی از این موارد را نداشت،حق ورزش ازاوسلب می‌شد.اما درد آنجایی بود که معلم‌های دیگر، به دلیلی که هیچ‌وقت وجود نداشت و هرسال از زبان همه معلم‌ها می‌شنیدیم «نسبت به مدارس دیگه، درس ‌ما عقب هست.» زنگ ورزش را به زنگ درس ریاضی یا عربی تبدیل می‌کردند.
و هیچ‌کس نبود که به فکر دانش‌آموزان باشد و بگوید آنها هم نیاز دارند در طول هفته، یک زنگ را بیرون از کلاس بگذرانند.زنگ ورزش باید همان‌طور که از اسمش پیداست، تحرک و شادی بیاورد، اما در مدارس ما، بچه‌هابیماری را بهانه کرده و از ورزش فرار می‌کنند، چرا که دبیر آنها را مجبور به ورزش‌‌هایی می‌کند که دوست ندارند.زنگ‌های درس، صحبت‌کردن با همکلاسی‌ها ممنوع است و باعث کم‌شدن نمره می‌شود؛ زنگ‌های تفریح هم آن‌قدر زمانش کوتاه است که گاه دانش‌آموز نمی‌تواند لقمه‌اش را کامل بخورد؛ پس دانش‌آموز چطور می‌تواند با همکلاسی‌هایش اوقات خوشی را سپری کند؟دانش‌آموز چطور می‌تواند حرف‌های نگفته‌اش را برای دوستانش تعریف کند.زنگ ورزش دانش‌آموزان را آزاد بگذارید تا کمی به آنها خوش بگذرد! 
به‌جای تعریف کردن نمره برای انجام ورزش‌های خاص، ساعتی آنها را به حال خویش رها کنید تا شاید کمی از فشار روانی و استرسی که در هفته‌ها و ماه‌ها تحمل می‌کنند، کاسته شود.

مریم کارخیران - اصفهان