به گزارش خبرنگار جام‌جم، رسیدگی به این پرونده از سال92 و بامرگ مرد میانسال افغان دربیمارستان سوانح سوختگی تهران آغاز شد. بررسی‌ها نشان داد، این مرد با اسید دچار سوختگی شده و ازبیمارستانی درکرج به تهران منتقل شده بود.تلاش یک ماهه پزشکان برای نجات جان او موثر واقع نشد و او بر اثر شدت جراحات جان باخت. 
فرزند این مرد تبعه افغان در تحقیقات گفت: پدرمان در ملارد زندگی می‌کرد. یک روز قبل از حادثه از سوی فامیل دورمان به نام بصیر تهدید شده بود. آن روز قصد ورود به خانه را داشت که بصیر روی او اسید ریخت. 
تحقیقات برای دستگیری متهم آغاز شد اما ردی از او به دست نیامد تا این‌که پس از12سال به صورت غیابی در دادگاه کیفری یک استان تهران محاکمه شد. در جلسه محاکمه در شعبه سیزدهم دادگاه کیفری، اولیای دم برای بصیر قصاص خواستند. یکی از فرزندان مقتول گفت: پدرمان بزرگ فامیل بود و با بصیر اختلاف خانوادگی داشت. او پدرمان را تهدید کرده بود. بعد از اسیدپاشی هم ناپدید شد. چند باری با تلفن همراه پدرم تماس گرفت و وقتی مطمئن می‌شد او زنده است، گوشی را قطع می‌کرد.می‌خواستیم شکایت کنیم اما پدرم گفت بر اساس رسم خودمان، وقتی مرخص شدم از او انتقام می‌گیرم. بعد ازمرگ پدرم، بصیر به افغانستان فرار کرد‌. موضوع را به پلیس گفتیم اما دستگیر نشد. به همین خاطر خودم به افغانستان رفتم. او وقتی متوجه حضور من در افغانستان شد به ایران آمد و دیگر او را پیدا نکردیم. پدرمان قبل از مرگ هم گفته بود بصیر روی او اسید ریخته است.
در ادامه وکیل تسخیری متهم گفت: هیچ دلیل محکمی برای این‌که اسیدپاشی از سوی موکل من انجام شده وجود ندارد‌. حتی اولیای دم زمانی که پدرشان در بیمارستان بود شکایت نکردند تا به موضوع رسیدگی شود. بنده وکیل تسخیری متهم هستم و از او خبری ندارم.
پس از دفاعیات متهم، قضات برای تصمیم‌گیری وارد شور شدند.