اینجا همه چیز عطر زندگی دارد، دستی گرم بذر حیات را،مهربانی‌ را در دل خاک پاشیده است.اینجا امید دردمندان میان هیاهوی جهان پر سروصدا گم نمی‌شود و در تاریک‌ترین شب‌ها باز هم روزنه‌ای روشن تابیده می‌شود.من کودک بودم که آموختم در همین کوچه باید به‌دنبال خودم بگردم، پی نشانه‌ها را که گرفتم و یک به یک نمایان شدند و مرا بردند و به وصال رساندند، کوچه‌ای که حالا هر بار در زندگی گم می‌شوم‌؛ راه همین کوچه را نشانه می‌گیرم برای رهایی و آرامش، خودم را به این آدرس می‌رسانم. در این سرا درس‌ها گرفته‌ام، صبر را، امید را، عشق را و می‌فهمم که زندگی چیزی جز همین لحظه‌هایی که می‌توان، دلی را گرم کرد و بی‌قراری را قرار داد نیست!
این کوچه مرا یاد کسی می‌اندازد که دل‌هایی درد‌مند و بی‌پناه را پناه شده است، اینجا همان خراسان است، همان جایی که گنبد طلایی‌‌اش خورشید تمام عالم است، دل‌های بسیاری میان گوشه گوشه پنجره ضریحش ‌گیر کرده و رأفتش دست آشنا و غریبه را گرفته‌است. 

ریحانه امین‌‌زاده - دزفول