اسطوره را باید داستان و سرگذشتی مینوی دانست که شرح عمل، عقیده یا یک نهاد است که دست‌کم بخشی از آنها از سنت‌ها و روایت‌ها گرفته شده و با آیین‌ها و عقاید دینی پیوند ناگسستنی دارد. اسطوره داستان‌هایی ذهنی‌اند که حقایق ژرف را در خود دارند و نگرش‌های جمعی به مسائل بنیادین مانند مرگ، حیات و هستی را بیان می‌کنند. مسأله مرگ، آفرینش، خداوند و... بحث‌هایی است که همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته است.اسطوره‌های ملی هر منطقه می‌تواند بر ادبیات آن کشور نقش سازنده داشته باشد. اگر ادبیات را آینه‌ای تصور کنید اسطوره تصویر آن است که فرهنگ جامعه را نشان می‌دهد. او در ادامه گفت: قالب مثنوی قالب خوبی برای مدح می‌تواند باشد. عمدتا اسطوره‌های ما در مدح‌ها در قالب مثنوی تبلور پیدا می‌کند. چون وقتی قرار است حرف زیاد بزنیم نیاز داریم که محدود به قافیه و مطالب دیگر نشویم، پس قالب مثنوی قالب خوبی برای مدح است.اگر به شعرآیینی تسلط نداشته باشیم حق ورود به آن را نداریم. شعر آیینی باید اسوه بسازد نه اسطوره، چراکه در شعر آیینی بناست روایتی را نشان دهیم که با توجه به اسناد تاریخی و رویدادهای واقعی پذیرفته شده باشد و جنبه نهایی انسانی و بشری را بیان کنیم.در شعر آیینی در محدوده‌ای که اجازه داریم با ظرایف شاعرانه می‌توانیم حرکت کنیم و از سیره معصومین و انبیا و اولیا بگوییم. 
در این جلسه علاوه بر بحث در زمینه اسطوره و شعر آیینی، به ویژگی های قالب مثنوی هم گریزی زده شد و علاوه بر استاد پروانی، دانشجویان و حضار هم به شعرخوانی پرداختند.این جلسه که در فضای اصلی باغ کتاب تهران شد همچون همیشه علاوه بر شاعران، دانشجویان و... میزبان برخی از افراد رهگذر و بازدیدکنندگان باغ‌کتاب هم بود.ناصر پروانی متولد شانزدهم تیرماه ۱۳۵۹، دکتری مدیریت دولتی، شاغل در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و فعال در زمینه ادبیات و شعر است که سابقه نگارش بیش از ۲۵ جلد کتاب را دارد.کارگاه شعر شب‌‌های پروانه‌ای که برای پنجمین سال برگزار می‌شود، به صورت ماهانه توسط کانون‌های فرهنگی دانشگاه شهید بهشتی و با تلاش دانشجویان زیر نظر ناصر پروانی برقرار می‌شود.
در شماره ۲۱۵ قفسه کتاب، سمیه جمالی با او گفتگویی انجام داد که حاوی نکاتی از فعالیت‌های او بود.