روزگار بدن را فرسوده می‌کند؛ یعنی وقتی انسان پا به سن می‌گذارد و سال به سال جلو می‌رود، به این صورت است که تا یک حدی رشد دارد؛ از جوانی که عبور می‌کند، بدن رو به فرسودگی می‌رود. وقتی بدن رو به فرسودگی می‌رود، آیا دوشادوش آن آرزوها هم رو به فرسودگی می‌روند؟ نه، بلکه آنها تازه می‌شوند. «الدَّهْرُ يُخْلِقُ الْأَبْدَانَ»، ولی «وَ يُجَدِّدُ الْآمَالَ»؛ آرزوها را نو و تازه‌ می‌کند، که یک بُعدش این است که آرزوهای تازه‌ای می‌آید و جای آرزوهای کهنه را می‌گیرد.