کسانی که می‎خواهند در جامعه و در هر محیط دیگری به‌عنوان مربی، آموزش‌دهنده و تربیت‌کننده دیگران باشند، اولین و اساسی‎ترین شرط در‌این زمینه، این است که مربیان تربیتی باید ابتدا خود را ساخته باشند تا بتوانند دیگران را بسازند. کسی که خودش را نساخته و یا تربیت نکرده باشد، اگر‌هم بخواهد دیگران را تربیت کند، نه‌تنها فایده ندارد، بلکه گاهی روی آنها اثرعکس می‌گذارد. در روایتی ازعلی‌(ع) نقل شده که حضرت فرمودند: «أَفْضَلُ‏ الْأَدَبِ‏ مَا بَدَأْتَ‏ بِهِ‏ نَفْسَک‏»‌؛ با‌فضیلت‎ترینِ تربیت‎ها آن است که انسان ابتدا خود را تربیت کند. یعنی ابتدا باید خودت را تربیت کنی و اگر از عهده آن بر‌آمدی، ‌سراغ تربیت دیگران بروی.